O final da primeira fase, con eliminacións inesperadas de equipos de gran categoría como España, Italia ou Inglaterra, marcou varias despedidas de futbolistas ilustres que, salvo milagre, o Mundial de Brasil significará o seu adeus ao torneo máis importante do fútbol.
A lista non é longa, pero si que é descritiva. Moitos deses nomes gañaron ao longo da súa carreira moitos títulos internacionais. Outros, fracasaron coas súas seleccións, pero a súa presenza nun Mundial sempre era un aliciente enorme para porse diante dun televisor e esperar algo grande deles.
O primeiro en facer as maletas foi Xavi Hernández. España, logo de encadear dous Eurocopas e un Mundial consecutivo ganados, dixo adeus pola porta de atrás cunha eliminación prematura tras perder contra Holanda e Chile nos dous primeiros partidos da fase de grupos.
Xavi, o motor que fixo funcionar durante seis anos a un equipo de lenda, non brillou como antes. A súa mala tempada no Barcelona trasladouna tamén á selección. Fixérono el e todos os seus compañeiros. Ningún dos 23 convocados por Vicente Del Bosque estivo fino e o centrocampista español foise sen facer nada polo que ser recordado no seu último campionato. Con 34 anos, 133 partidos e 13 goles, España queda sen un dos seus mellores xogadores.
A Xavi poderíao acompañar Iker Casillas, o capitán que levantou todas as copas. O porteiro do Real Madrid, con 156 encontros ás súas costas e 33 anos, completou un torneo errático. Foi a extensión da súa campaña no Real Madrid, onde viu a liga desde o banco e foi titular na Copa e a liga de Campións.
Con todo, aínda que cumpriu neses dous torneos, na final de Lisboa da liga de Campións de Europa contra o Atlético sacou á luz indicios dun estraño estado de forma no gol de Diego Godín. No Mundial, tampouco andou fino e foise sen confirmar o seu adeus. No próximo Mundial, en Rusia, terá 37 anos. Seguramente o de Brasil foi o último.
Pero non só España deixará de ter a grandes futbolistas nun Mundial. Tamén Italia perderá a dous: Andrea Pirlo e Gianluigi Buffon, dous sobreviventes do último título que alzou o cadro transalpino, o Mundial de 2006 disputado en Alemaña. Dous xigantes do fútbol italiano que se despediron cabizbaixos logo de perder ante Uruguai (1-0) o último partido da fase de grupos.
O tanto de Diego Godín, de novo protagonista nesta historia, foi sintomático. Fíxoo coas costas, unha parte do corpo escondida nos futbolistas e que expulsou tamén ás agachadas a dúas grandes figuras mundiais.
Pirlo, o metrónomo, o xogador que ve o fútbol en tres dimensións, dixo antes do Mundial que aos seus 35 anos retiraríase da selección. Cando foi eliminado, declarou que podería reformularse esa decisión se o adestrador que substitúa a Cesar Prandelli o chamase. Pero a Rusia non chegará, xa terá 39 anos. Case imposible.
Buffon, o gran capitán de Italia, terá 40 anos e deixará atrás tres Eurocopas e cinco Mundiais. Resistiráselle o sexto, pero atrás deixará unha carreira de lenda. E, ao contrario que Xavi e Casillas, con quen ambos gardan un paralelismo enorme, si brillaron en Brasil. Pirlo, contra Inglaterra, e Buffon, ante Uruguai, deron unha exhibición e a súa marcha non é tan triste como a dos españois.
Inglaterra de novo completou un Mundial horrible e outros dous xogadores non volverán disputar un. Frank Lampard e Steven Gerrard deixarán un centro do campo baleiro. O primeiro ten 36 anos, xogou só o último duelo contra Costa Rica e o seu papel xa era residual na selección. Nos tres Mundiais que disputou, o seu mellor rexistro foron os cuartos de final en Alemaña 2006.
Gerrard, un mito no Liverpool, seguiu un rumbo similar ao de Lampard en Inglaterra. Moitos fracasos, poucas alegrías e 197 minutos no Mundial de Brasil que non deron ningún resultado. Deixará un oco importante no centro do campo inglés.
África tamén quedará sen dous ilustres. Didier Drogba, de Costa do Marfil e Samuel Eto'o, de Camerún. Deron as súas últimas rabexadas en Brasil, con 36 e 33 anos, respectivamente. Como Tim Cahill, de Australia, que con 34, marcou un dos goles do torneo. Fíxollo a Holanda, en Porto Alegre. Foi o seu legado final.
