Un budetense reclama desde o Polo Norte que se vacine aos mariñeiros

"Síntome esquecido polas administracións", apunta o capitán Otero, que recorda que "os tripulantes levan unha vida moi dura"
El capitán del Lodairo, José Luis Otero. EFE
photo_camera El capitán del Lodairo, José Luis Otero. EFE

O capitán do pesqueiro Lodairo, José Luís Otero, reivindica desde o círculo polar ártico prioridade na vacinación contra o coronavirus para os seus tripulantes e para todos os mariñeiros que faenan a miles de quilómetros dos seus países.

Otero describe a dureza de afrontar a pandemia en alta mar nunha entrevista telefónica con Efeagro desde os caladoiros de bacallau en augas do arquipélago de Svalbard, baixo xurisdición norueguesa, á beira do Polo norte (a unha latitude de 76 °15º).

Para este budetense, con máis de 25 anos de experiencia mariña, o último foi "o ano máis difícil" da súa traxectoria e aínda que por fortuna non houbo casos entre os seus 33 tripulantes, "o seu maior medo" é a aparición da covid-19 a bordo, porque sería imparable.

O Lodairo -pertencente a Pesqueira Áncora- é un dos catro navíos bacallaeiros españois, ten porto en Vigo e 86 metros de eslora; "un barco moderno, o pesqueiro máis grande de España", asegura.

Contesta a través da aplicación WhatsApp, cunha conexión entrecortada, e ilustra as súas respostas co envío de imaxes da cuberta, co mar xeado ao fondo ou termómetros a -4° ou -12º.

Explica que embarcaron o 12 de febreiro no porto de Bremerhaven (Alemaña) tras seis días de corentena.

Preto de 5.000 mariños traballan enrolados en pesqueiros con pavillón español que operan en augas afastadas dos cinco continentes.

VACUNAS CONTRA A LONXANÍA. "Síntome esquecido polas administracións. Dá igual o Goberno que estea (...) A xente ve o bacallau no prato pero poucos saben que existimos aquí, onde se acaba o mundo; traballamos, regresamos coas nosas familias e nunca reivindicamos grandes cousas ", recalca Otero.

Por iso, reclama que os mariños sexan considerados un colectivo prioritario na vacinación e tamén argumenta que un tripulante dun buque como o Lodairo "só dá beneficio a España e ningún gasto".

O bacallaeiro mantivo a súa actividade nos últimos doce meses, coas consecuentes corentenas previas; o día a día a bordo, con quendas e faena as 24 horas, non cambiou.

Pero ao atracar, o porto "é un fervedoiro de xente, descargas, reparacións" e, en consecuencia, fan falta desinfeccións da nave.

"Somos inmigrantes a maior parte do ano e se desembarcamos nun porto estranxeiro con alguén enfermo, non nos van a atender igual que aos seus nacionais", engade.

FRONTE A SUPERMERCADOS VACÍOS, PESCA EN MALVINAS. Desde Svalbard -coñecido como o lugar poboado máis setentrional do mundo- Otero narra que viviu o inicio da pandemia nunha campaña experimental para pescar lura ao redor das Malvinas.

Fronte ás noticias de supermercados baleiros, a tripulación acordou "encher a adega de peixe" e a marea prolongouse catro meses.

Ao volver a Vigo, experimentou "a chegada máis triste da Historia", co porto deserto e ninguén esperando.

O Lodairo tamén realizou outra marea no Ártico entre agosto e decembro, máis prolongada que as habituais de tres meses, polas circunstancias.

Comenta o caso de mariñeiros españois de embarcacións que descargan en Montevideo, quen por problemas de substitucións permaneceron alí 8 ou 9 meses e tamén cita a outro compañeiro que "se librou" do coronavirus detectado nun barco en Brasil, que obrigou a un confinamento con calor e nun camarote pequeno.

TRIPULACIÓN GALEGA E A ALMA NA COCIÑA. Capitanear 33 mariños é para Otero como adestrar a un equipo de xogadores, coa mesma necesidade "de psicoloxía" que de pesca; a maioría son galegos, o segundo oficial é italiano e tamén hai algún tripulante ruso ou islandés.

Apunta que os cociñeiros son "a alma de barco" pois, ante a ausencia de cines ou bares, a mesa é "o xeito de desconectar e gozar", aínda que Internet mellorou moito a comunicación co mundo terrestre.

"Pásanse calamidades, os tripulantes levan unha vida moi dura. Enfrontámonos cada día a un clima extremo e a un traballo perigoso lonxe. Se non es forte, non duras aquí 10 minutos", apunta. 

Comentarios