"éÉ algo innato". Así describe o pintor marinense Manuel Santos a súa paixón pola arte. Unha paixón que comezou a desenvolver desde ben pequeno na ferraxería da súa familia en Bueu, onde o típico papel marrón de envolver converteuse nos seus primeiros lenzos. Co paso do tempo foron evolucionando a obras de gran magnitude, como algunhas das expostas no Museo Manuel Torres.
Desde o pasado 15 de outubro e ata o próximo 31 de outubro, o espazo museístico de Marín acolle unha exposición de Manuel Santos composta por 40 cadros nos que o artista reflexa a súa alma e algunhas das súas paixóns, como a natureza, o mar ou o campo. Con todo, a mostra non está composta por unha soa temática, senón que Santos abarca un amplo abanico, desde postas de sol ata espidos, pasando por bodegóns ou escenas familiares.
"Penso que nacín pintor, artista e debuxante", expresa Manuel Santos, que conta que de pequeno, cando pintaba sobre o papel marrón de envolver, vía unha cara dunha persoa maior con engurras: "Automaticamente tiña que debuxalo. Tamén facía moitos autorretratos sobre eses papeis".
VOCACIÓN. O que empezou sendo unha inquietude, acabou sendo unha vocación totalmente persoal, xa que non transcendeu ao mundo profesional. "Empecei a prepararme para acceder á Real Academia de Belas Artes de San Fernando, pero a abandonei porque un día o meu pai díxome que se non era un bo pintor acabaría morréndome de fame", conta o artista, que máis adiante acabou formándose en Santiago de Compostela xunto a recoñecidos artistas galegos.
Pero a inquietude pola arte vai da man da inquietude de viaxar polo mundo. Santos tíñaa.
"Estiven a vivir varios meses en París con pouco máis de 20 anos. Paseime tardes enteiras no Louvre. Quixen viaxar polo mundo, era a miña gran curiosidade xunto coa pintura", relata o marinense.
A maioría dos cadros que hai aquí non están rematados; arrímome ao marco e sempre lles vexo algún defecto
As súas numerosas viaxes e o seu amor polo campo e a natureza inspiráronlle para pintar moitas obras agora expostas no Manuel Torres, pinturas nas que se observa un claro estilo realista: "Son realista, porque eu vivo no mundo real. Vexo as cousas como son en realidade e píntoas".
Á hora de falar de preferencias polos seus cadros, Santos expresa que para el, as pinturas, "son os meus fillos, é coma se tivese unha familia de 40 fillos", polo que, como en todas as familias, "hai algunhas preferencias. Encántanme os últimos que estou a facer pola súa
RENOVACIÓN. O artista marinense describe a súa forma de traballar como "unha renovación continua. Se vexo algún defecto teño que ir corrixilo. A maioría dos cadros que hai aquí para min non están terminados. Arrímome ao marco e sempre vexo algún defecto; nunca están listos".
E é que esa teima, di, "pásalle a moitos pintores", por exemplo a Salvador Dalí. "Por ese tipo de cousas deime conta aínda agora que me parezo un pouco a el", indica Santos.
DESPEDIDA. A exposición do Manuel Torres será a última do pintor marinense. "Non exporei máis porque dá moito traballo. Costa moito baixar cadros tan grandes pola escaleira", explica apenado, aínda que indica que seguirá pintando para el mesmo. "Pinto para min e para a miña familia. Aínda que os meus fillos peléxanse polos cadros, porque non lles deixo levar ningún", conta.
Como calquera artista, Santos aínda ten proxectos pendentes, como o de replicar o cadro de Rubens As tres grazas. "Quería replicar esas tres mulleres espidas, pero con mulleres de hoxe, pero me vexo imposibilitado polo medo á intoxicación cos produtos", remata o pintor.
Pinto para min e para a miña familia; os meus fillos peléxanse polos meus cadros, porque non lles deixo levar ningún
