O matriarcado é unha realidade instaurada en todas as casas mariñeiras da costa galega desde hai séculos. E é que cando un marido partía cara á mar, sen saber exactamente durante canto tempo, era a muller a que tiña que porse á fronte do fogar e da familia. Moitos fillos tamén tiveron que aprender a crecer sen unha figura paterna na que apoiarse.
Sen dúbida, é unha realidade que continúa estando vixente a día de hoxe. Con todo, a crise sanitaria derivada do coronavirus cambiou por completo o xeito das familias de sentir esa ausencia paterna. Iso mesmo é o que sucede na casa de Esteban Pérez, un novo marinense que vive con preocupación a ausencia do seu pai, Andrés Pérez, un mariñeiro natural do Grove que leva toda a vida ligado ao sector pesqueiro.
"Sempre que se ía deixaba un gran baleiro, pero agora aínda máis porque te quedas moitísimo máis preocupado", conta o marinense, que viu por última vez ao seu pai hai seis meses, cando partiu cara a Dakar, en Senegal, onde se atopa faenando nestes momentos.
E é que a situación non invita a outra cousa que á preocupación, xa que cada país ten os seus propios protocolos e tamén o seu propio sistema sanitario. "Os recursos para protexerse alí son mínimos. Cando fan as descargas, ao barco entran persoas sen máscara e iso preocúpanos moito. Se o meu pai colle a covid-19 estando alí é moito máis perigoso para a súa saúde que se o fai aquí", comenta Pérez, que non hai semana que pase sen falar co seu pai. "Falamos sempre que temos a posibilidade. Temos unha relación moi estreita", conta.
Nesas conversacións reconfortantes é nas que Esteban percibe o medo que tamén sente o seu pai en Dakar. Un medo difícil de ocultar a pesar de que "cando se foi estabamos no medio da pandemia e el sabía ao que ía, pero aínda así o medo que el tiña por dentro era tremendo".
Á preocupación súmase a incerteza. "Vaise, pero nunca sabes cando vai volver, nin o tempo que vai estar fóra. Incluso chegas a pensar se vai volver. Con todo o que está a caer todo paréceche tráxico. Eles alí realmente están a xogarse a vida en todos os sentidos".
"Vaise, pero nunca sabes cando vai volver, nin o tempo que vai estar fóra ou se o fará", relata Esteban en referencia ao seu pai
DISTANCIA. A máis de 3.000 quilómetros de Marín, en Dakar, o sentimento é o mesmo. Andrés Pérez, o pai de Esteban, tamén vive con incerteza a súa día a día. "Non se cando imos volver. Supostamente teriámolo que facer en marzo, pero igual se alarga. Na campaña anterior tiven que esperar ata xuño", relata o do Grove, tamén con medo ao contaxio.
E é que a pesar de que os mariñeiros están afeitos estar durante semanas encerrados nun barco, Pérez explica que a situación é totalmente diferente: "Estamos afeitos, si, pero polo menos antes da pandemia cando chegabas a un porto podías baixar ao peirao e dar un paseo. Agora tes que estar encerrado no barco e arriscándoche en cada descarga a ser contaxiado".
"Pásase mal cando está fóra, claro, pero cando o está no medio dunha pandemia é peor. Eles na mar están a pasalo fatal tamén e máis ao estar encerrados tanto tempo sen poder nin sequera saír a pasear polo porto", conta Pereira, con tristeza, a situación na que se atopa o seu pai no mar.
A pesar de que agora está en casa, a pandemia pillou ao seu pai en alta mar e chegou a enfermar de neumonía. A súa familia pensaba o peor. "Tiñamos moito medo, porque pensabamos que era coronavirus", conta a marinense, que explica que os barcos non son os mellores sitios para pasar este tipo de enfermidades, porque "sempre están húmidos e fríos". Unha das anteriores veces na que o seu pai regresou a casa coincidiulle co confinamento e pasouno moi mal, viña de estar encerrado nun barco e tivo que estalo en casa tamén".
