Que a inauguración da trixésima edición da exposición colectiva feminina máis antiga de Europa, Voilá a femme, coincidise coa véspera do 8-M foi casualidade. Co claro obxectivo de reivindicar o papel das mulleres artistas, a mostra deuse a coñecer este martes na sede do Ateneo Santa Cecilia, onde permanecerá ata o 31 de marzo, e baixo coordinación da marinense Celeste Garrido, como cada ano desde o seu nacemento.
A extensa traxectoria desta iniciativa fai que Voilá a femme xa se converteu nun referente mundial, pero Garrido establece que "aínda queda traballo por facer, hai que seguir". A coordinadora da mostra ten claro que "as diferenzas entre homes e mulleres non sector dá arte son enormes, a igualdade aínda é unha ilusión óptica".
O presidente do Ateneo, Lois Dopazo, mostrou un "gran orgullo" por continuar facendo historia, tres décadas despois, con esta exposición que, para moitas mozas, supón "ou inicio dunha frutífera carreira na arte". Así, Dopazo destacou que pola mostra, que pretende ser un trampolín para as artistas noveis, "pasaron máis de 150 mulleres, moitas delas cun nome a día de hoxe".
A edición deste ano conta con obras da man de Lida Amado , Santi Almeida, Branca Castro, Wèdyla Rodrigues, Cristina Souto e Iria Pazos. A obra de Amado, unha pintura presentada en pregos e dúas fotografías, desafían a beleza e introducen o concepto da monstruosidad, "unha parte que todos temos", segundo a propia artista.
A de Almeida e Castro, unha peza audiovisual elaborada conxuntamente, fai referencia ao mito de Narciso e, con ela, as mozas pon o foco na importancia da imaxe propia, a comparativa de corpos e a procura dunha mesma.
Wèdyla Rodrigues presentou cinco pinturas téxtiles feitas con la e fibras pigmentadas. Nelas, a artista representa o seu país, Brasil, dividido por rexións para recoñecer a artesanía de cada unha. A obra de Cristina, un cadro con teas superpuestas e unha peza audiovisual, explora a idea da memoria á vez que rende homenaxe á súa nai.
O cadro de Pazos, en grandes dimensións, mostra a figura dunha pintora. Con ela, a moza reivindica o papel da muller artista en contraposición ao de musa e obxecto de inspiración, os tradicionalmente asimilados.
