MEIS. Apenas uns días logo de lanzar un chamamento desesperado nas redes sociais para non ter que abandonar Galicia a animalista que quedará o día 9 de marzo sen vivenda no Concello de Meis, Bea Heyder, pode respirar aliviada.
Así o fixo saber tamén a través das súas redes sociais. Grazas á difusión, puxéronse en contacto con ela desde cinco puntos diferentes da xeografía galega para ofrecerlle distintas localizacións nas que podería instalarse coas súas 33 galgos, os catro cabalos e a cabra que ten en acollida actualmente na Medoña, Meis.
Bea Heyder agradeceu onte a difusión da súa chamada de auxilio, lanzada cando descubriu que ou podería renovar o seu aluguer e que só atopaba opcións similares nunha leira de Toledo. Á animalista propuxéronlle, nas últimas horas, un total de cinco localizacións diferentes, das que dúas serían no Salnés: en Cambados ou en Vilanova, o cal podería significar que "A pradería de Beaheyder", como denomina ela ao seu refuxio animal, siga contando coa mesma rede de apoios establecida xa na comarca.
Outras das propostas situaríanse en Malpica, A Coruña, e en Melón, Ourense. Unha máis sería unha chaira industrial abandonada, cunha pequena construción.
Heyder insiste en que acolle as ofertas con prudencia, de momento, «aínda que todas parecen xeniais, sobre todo, porque se trata de lugares con espazo».
Á súa vez, recordou que «en todo caso, son ofertas privadas, é dicir, que pagarei un aluguer a cambio de instalarme e levar aos animais». A activista, que rescata a galgos dos que abandonan os cazadores na zona Sur de España e acólleos ata que lles consegue unha adopción en calquera punto do país, indicou que «isto é o que eu pedía: poder contar cun espazo amplo no que ter aos animais en boas condicións e sen molestar a ninguén, e sen depender tampouco de subvencións ou axudas».
Aínda que moitos concellos galegos non dispoñen de floco ou refuxio animal, Bea Heyder insiste en que tampouco se ve en condicións de asumir esa función ou de converterse nunha sociedade protectora de animais, «porque eu teño o meu propio modo de ver e xestiona e non coincido con algúns puntos da Lei de Benestar Animal. Un deles, por exemplo, a cesión masiva de canes para adopcións en Alemaña aos que ninguén lles fai seguimento».
Heyder, que chegou a quedar sen o aluguer que ten tras varios conflitos cos veciños da Medoña que residen moi preto da súa vivenda e quéixanse polos animais, explicou que nas próximas xornadas visitará todos os lugares que lle propuxeron e coa maior celeridade emprenderá a mudanza, algo para o que, explica, «probablemente, tamén necesitarei axuda».
A conservacionista xestiona o espazo mediante a cooperación dos particulares e de varias protectoras. Cada vez que necesita penso ou material, publica nas súas redes sociais as súas necesidades e os distintos colaboradores fanlle chegar o penso e materiais en especie. Do mesmo xeito, publica as contas das súas facturas de veterinario e subministracións, como recentemente fixo cunha conta pendente coa veterinaria de Curro, coa que colabora.
Heyder leva uns sete anos con esta actividade e insiste en que un dos motivos polos que a súa prioridade é quedar en Galicia é «a boa acollida que hai», tanto no referente aos apoios, como no que respecta ás adopcións de animais, posto que todo o seu traballo oriéntase a recolocar aos animais abandonados.
"Teño un grupo con todas as miñas familias de cans"
Tal e como explica Bea Heyder, á súa chegada a Galicia traía «uns 15 ou 16 cans», pero co paso do tempo, e a acollida dalgúns exemplares abandonados en Meis e a súa contorna, a conta incrementouse ata 33, catro cabalos e unha cabra. Heyder recoñece que os animais «estarán mellor» nun lugar con máis espazo e non nunha casa que apenas dispón duns metros na súa contorna. A súa intención é a de pedir a declaración de núcleo zoolóxico (xa solicitada en Meis) para poder atender aos animais cumprindo coa normativa autonómica. Xestionar máis adopcións podería alixeirar a súa carga de traballo e tamén aliviar a situación que vive en Meis, pero tal e como recoñece «son moi esixente co proceso para evitar que despois os devolvan ou que se xeren problemas coas adopcións. No trancurso do ano pasado, a animalista xestionou algo menos dunha vintena de entregas, case todas con éxito. Non en balde, explica que «teño un grupo de WhatsApp con todos os adoptantes e recibo noticias de todos os meus cans».
