A madrugada do sábado 3 de outubro de 1981 trouxo consigo un virulento temporal que azoutou con forza a costa galega. Foron as inclemencias meteorolóxicas as que levaron ao remolcador 'Mansco Tug-4', de 472 toneladas, a buscar refuxio nas Rías Baixas. A embarcación levaba consigo a un cargueiro moito máis impresionante: o 'Afroditi-P', de 5.000 toneladas e 105 metros de eslora. Desde esa fatídica noite, e ata practicamente os albores da primavera de 1982, o buque acabou por converterse nunha parte máis da contorna da praia de Major, antes de afundirse irremediablemente, tras varios intentos errados de rescate.
As dúas embarcacións, con bandeira panameña, encallaron nas proximidades dun dos cantiis do areal sanxenxino. Foi aproximadamente ás dúas da madrugada cando o ceo se iluminou con luces de diferentes cores: eran as bengalas que lanzaba a tribulación do 'Mansco Tug-4' para facilitar as tarefas de rescate, logo de enviar un 'SOS' por radio. Finalmente, os seis mariñeiros (capitaneados polo hindú Hugh Joseph Sambridge) foron evacuados en helicóptero ata a praia de Canelas.
Aínda que varios deles precisaron de asistencia médica, ningún sufriu feridas graves. Iso si, tanto os veciños da contorna como o alcalde da época, Leopoldo González, envorcáronse en axudar aos náufragos, a quen non lles faltou roupa limpa nin calzado antes de ser trasladados ao Hospital Provincial de Pontevedra.
O 'Afroditi-P' estaba a ser remolcado desde Bristol para a súa roza no Pireo, pero nunca chegou ao seu destino
Evacuar aos mariñeiros do remolcador resultou ser a tarefa menos difícil de todas. A embarcación máis lixeira tamén foi retirada da contorna de Major con relativa facilidade. Con todo, o 'Afroditi-P' foi outro cantar. Este buque, construído en 1967, estaba a ser trasladado desde Bristol ata O Pireo para o seu despezamento. O seu gran tamaño e o seu estado xa deteriorado acabaron por frustrar os diferentes intentos que as autoridades organizaron para rescatalo do cantil. Aínda por riba de males, no interior do buque había 90 toneladas de fuel e 10 de aceite. O 13 de outubro, dez días despois do naufraxio, unha enorme mancha tinguía parte da costa, chegando ata Punta Faxilda.
O 8 de novembro, Diario de Pontevedra advertía de que a marea negra xa alcanzaba a media milla de extensión e tiña cinco centímetros de espesor. Durante ese mes as autoridades afanáronse en limpar o barco encallado, para o que foi necesaria a utilización de 2.000 litros de deterxente e a participación de 45 operarios. Non sería ata o día 21 cando se determinou que o perigo de contaminación estaba controlado.
Anteriormente, o 15 de outubro, produciuse o primeiro intento de remolcar as dúas embarcacións. Non houbo éxito. Días despois, o 'Mansco Tug-4' era liberado, pero o 'Afroditi-P' mantíñase inamovible. Co paso do tempo foron aparecendo vías de auga que, sumado ás inclemencias meteorolóxicas constantes daquel inverno, pospuxeron calquera tipo de actuación ata marzo de 1982.
A PIQUE DEFINITIVAMENTE
O día 9, ás 15.00 horas, realizouse unha última tentativa. Aínda que o comezo foi prometedor, o barco comezou a escorar, ata que acabou envorcando sobre estribor.
O 'Afroditi-P' afundiuse en apenas media hora, segundo as crónicas da época, a aproximadamente uns 500 metros de distancia da beira da praia de Major, onde numerosos curiosos foron testemuñas do "enterro" marítimo da particular icona co que contou o areal durante case medio ano.
CENTOLAS E FANECAS
Quen descenderon ata os restos do barco explican que alí poden atoparse especies como centolas, fanecas e sargos. Ademais, aínda son perfectamente visibles numerosas partes do casco do buque.
