THE LIMBOOS
Viran moito por fóra de España, seguramente máis que a maioría de grupos. ¿A que cre que se debe isto?
Si, é certo. Ao facer un tipo de música afastado dos circuítos máis comerciais, temos acceso a un circuíto máis alternativo. Tamén creo que a nosa música, ao ser festiva, recórdalles ao trópico: dos Pireneos para arriba son a Europa real, aquí temos un carácter máis tropical, e resúltalles exótico. Pero a principal razón é que é máis fácil saír sendo un grupo que ten contactos e que se move por un circuíto alternativo, que vas coñecendo xente doutros países que che van abrindo portas, antes que se es unha banda grande que teñas que ir fose só a petalo. En Francia, por exemplo, hai mellor trato coas salas, hai máis orzamento e máis respecto pola industria cultural. Aquí a xente tense que partir a cara con iniciativas privadas ou escatimando.
Hoxe xoga en casa: ¿como afronta o concerto?
Con moita ilusión e ganas de presentar as novas cancións. Ademais, aproveitamos para visitar ás avoas e comer mexillóns dá ría. Facía un par de anos que non pasabamos no verán polo Náutico e esta vez non faltamos á cita.
A priori, O Grove non parece ter unha escena de rock and roll ou de R&B. ¿Onde naceu a súa paixón por este xénero?
En principio xuntámonos unha boa tropa de amantes do rock and roll, sobre todo no Grove e Portonovo. De aquí saíron moitos grupos de punk, de garaxe, surf... Os Wavy Gravies, Los Hijos Bastardos de Peter Lorre... Eu empecei con Phantom Keys, que tamén saímos bastante de España. Aquí hai non é que haxa unha escena, pero si un grupo de pirados amantes da música que nos intercambiabamos discos cando eramos adolescentes.
¿As influencias latinas, tan presentes na vosa música, apareceron máis tarde?
Apareceron un pouco despois, si. Seguramente a partir de Sergio, o meu curmán, que tiraba cara á bossa nova. Gústanos investigar, picar dunha cousa e doutra e descubrir novas músicas. Que se boogaloo, a música cubana tradicional ou dos 50 coas orquestras, Bebo Valdés, a salsa... Se te pos a investigar, en Sudamérica hai moitísimos sons diferentes. Vaise facendo un pouso e, en base a iso, un xa vai facendo o que lle sae.
¿é difícil facerse un oco cunha aposta diferente como a vosa nun panorama musical tan sobrecargado de indie como é o caso do español hoxe en día?
É difícil, pero sendo persistente, tendo sorte, facendo algo que non sexa unha repetición das fórmulas de sempre e sendo consecuente co que che gusta, sempre hai posibilidades. Con traballo e persistencia todo chega. Si é certo que se queres profesionalizarche e facer que vaia todo rodado tes que learche a manta á cabeza e dedicarche plenamente a iso. Consome moito tempo e necesitas unha dispoñibilidade plena. é moi difícil compaxinalo con outro traballo e encaixar as vacacións para poder ir tocar. A cuestión é tirarse de cabeza e intentalo.
Tamén exerceu como xornalista: ¿Como ve a situación do xornalismo cultural hoxe en día?
Está tan fodida como a dos músicos. é un labor moi importante, e en todos os medios hai algúns valedores da cultura que adoitan facer oco nas axendas ás propostas que se saen un pouco da norma, que quizá, a priori, non son noticia, pero que é moi importante que teñan cabida. Ten que ser un traballo simbiótico, témonos que axudar uns a outros. A mostra do que sucede está nos medios, e han de ser o máis plurais posible e que non se dediquen a dar cobertura só aos catro nomes máis coñecidos que máis visitas e clicks producen. Pero creo que hai xente que se preocupa nese sentido e que trata de espremer as posibilidades da liña editorial para amplialas e dar cabida a todo o que poidan.
Con respecto ao voso último disco, 'Baia', ¿que cambios notou desde aquel primeiro 'Space Mambo' de 2014?
O grupo cambiou nestes anos, madurou, aínda que é unha palabra un pouco fea. Tamén houbo varias variacións na formación: incluímos un saxo barítono, que xa cambia o timbre das cancións, cambiamos de baixista... Neste disco intentamos deixarnos levar polas cancións, ser críticos coa selección final, pensar ben como quitar cousas para que sexan o máis limpas posible pero que tivesen a esencia do noso son. Quizá foi un disco máis directo que 'Limbootica!', pero iso ao final decídeo o público. Pola miña banda, unha vez pasada a tolemia da gravación, o máis divertido é adaptar as cancións ao directo e darlles un carácter distinto, o que che pida o corpo.
¿Que adoitan escoitar na furgoneta?
Nas viaxes imos picando moita música negra e latina, pero tamén moita caspa: desde O Fary ata Camilo Sesto ou Eros Ramazzotti.... Tamén estamos cunha lista, sobre todo para a noite, con hits dos 90 para atrás, que é o único que nos levanta o ánimo cando viaxamos de madrugada. Un pouquiño de caspa na furgo sempre vén ben, ris e dispérsaste. Ademais, tamén hai que escoitar hits para saber que roubar logo (ri).
