Jesús García Igrexas pasou os últimos cinco anos da súa vida durmindo á intemperie. O que fose unha das novas promesas do toureo galego, coñecido co sobrenome do ‘Neno de Oleiros', sobrevive vendendo pinturas nas rúas de Pontevedra desde hai tres meses. «Espero que pintando poida saír desta situación», apunta
a vida deulle varias cornadas, pero a esperanza mantena intacta. «Hai xente na miña mesma situación que se desmoraliza e vén abaixo. Por sorte, eu teño unhas calidades físicas e mentais que me fan forte». Jesús García Igrexas fala con inusual fortaleza sobre a súa actual situación: dorme na rúa desde hai cinco anos. Os últimos tres meses pasounos na cidade de Pontevedra, onde se estableceu «polo momento».
Jesús, de 64 anos, foi coñecido na década dos sesenta como ‘O Neno de Oleiros'. Era o sobrenome co que, segundo o seu testemuño, percorreu as arenas de toda Galicia. A pesar de nacer en Mantiñán, unha aldea de Laracha, o seu alcume fixo referencia a Oleiros, o concello da comarca das Mariñas no que pasou gran parte da súa infancia. «Toureei en Pontevedra e nas prazas portátiles que por aquel entón percorrían pobos como Betanzos, Sada, As Pontes de García Rodríguez, Padrón e Noia», explica.
Jesús asegura tamén que chegou a lidar na Monumental das Vendas, en Madrid. «Foi grazas ás miñas calidades hai xa corenta anos. E cheguei a cortar unha orella, nin máis nin menos», recorda. Unha cornada en plena faena apartoulle das arenas durante catro anos. As secuelas da lesión desta promesa do toureo galego que, segundo o seu testemuño, chegou a compartir praza con figuras como Palomo Linares ou Ortega Cano, levárono a outros ámbitos profesionais. «Non tiven máis remedio que incorporarme ao mundo obreiro, aínda que o fixen un pouco tarde», sinala.
‘O Neno de Oleiros' traballou durante uns dez anos vinculado ao sector da construción en Guadalaxara. «Tiña o meu piso alugado, pero coa crise, a empresa na que traballaba comezou a botar a xente á rúa e quedeime no paro. Pouco logo de esgotar as prestacións acabóuseme o pouco diñeiro que tiña aforrado e quedeime na rúa», comenta. A pesar da mala sorte, Jesús buscouse a vida na provincia de Lugo. Alí realizou tarefas temporais vinculadas ao campo. «Alambré prados, cortei zarzas, recollín estiércol... Fixen de todo», asegura.
