Dúas casualidades marcaron o inicio e o éxito do Restaurante Santa Clara, a arrocería máis famosa de Pontevedra, que o vindeiro domingo 24 baixará a súa persiana para sempre. "Onte á noite tiven que desconectar o móbil", confesa Lucas Serantes horas despois de anunciar en redes a inminente despedida, mentres os comensais que encherán as oito mesas empezan a chegar, do mesmo xeito que a catarata de mensaxes de sorpresa, ánimo e tristeza. Desde a pandemia, explica, os gastos multiplicáronse e e os ingresos minguaron.
"É unha decisión que levo pensando moito tempo. Tomouse agora porque contaba con que o verán fose moito mellor e non foi o esperado. Tiven a mala pata de ter que pechar catro días en agosto por unha lesión de costas, xusto no único mes que se estaba traballando ben... Estabamos predestinados a pechar. Non había outra opción. Pos todas as túas esperanzas nunha campaña de verán que se amola" e sabe que o outono non traería un milagre. As Series Mundiais do Tríatlon daranlle o último respiro.
Polo local, situado na rúa homónima, pasaron compañeiros como "Coya, Tamara, Rosana, Tami e Ame, sen os que o Santa Clara non sería o que foi, e, por suposto, Bea". Ela, Beatriz Malvido, é desde hai anos a auténtica alma dos fogóns, dos que saen especialidades que teñen no risotto de lacón con grelos a súa máxima expresión e que fan que o restaurante sexa un dos mellor puntuados en TripAdvisor e Google, con comensais encantados desexosos de volver, aínda que apenas quedan seis días para facelo. "Cando empezaron estas páxinas puxémonos primeiros en pouco tempo e aguantamos así case tres anos. A peor posición foi un quinto posto. Este local tiña moi mala fama e cando se levantou foi xa cos arroces, aí é onde se fixo famoso, e era unha idea que eu non tiña". A súa intención era un "restaurante tradicional", pero o destino empeñouse noutra cousa.
"Abrín en febreiro de 2008, fun un visionario..."
"Cando collín isto tiña a Javier Coya en sala e eu estaba en cociña. Tiña que facer un segundo con carne e tiña lacón e grelos e díxenme vou facer un risotto de lacón con grelos. Gustou tanto no menú que o probamos en carta e pasamos de ter 16 elaboracións de carne e 15 de peixe e ningún arroz a ter só dúas carnes e arroces". Levaban apenas uns meses abertos, "eu tiña 25 anos e quería abarcalo todo, era unha tolemia de carta. Pero finalmente centrámonos no que a xente che pide".
"Foron case 16 anos dunha experiencia dura pero bonita; quedo con toda esa xente que máis que clientes son xa amigos", despídese en redes sociais
Esa faísca que lles levou ao éxito fraguouse apenas uns meses antes, cando abriu o restaurante en febreiro de 2008. "Traballaba na Toxa e aos dous días de terminar alí a miña nai viu que se traspasaba o restaurante, encantoulle e ao terceiro día estaba a asinar o contrato. Colleuse sen pensar". Foi, chancea, "un visionario", pois meses despois, ademais de que o arroz se convertese no seu as na manga, saltou a crise mundial.
¿Séntese un referente? "Non sei se o somos ou non, pero a moita xente gustábanlle os arroces. Incluso escoitabas comentarios pola rúa que che enchían de orgullo. Quedo con iso. Agradecemos moitísimo o apoio que estamos a recibir. Dá moita pena, pero é inevitable".
