Pontvedrando... Efecto PO2

Dez anos salvando vidas

Pouco falamos en Pontevedra do bo facer dos condutores e da súa contribución ao récord sen atropelos
Imagen de archivo de un lugar con zona 10 en Pontevedra. DAVID FREIRE
photo_camera Imaxe de arquivo dun lugar con zona 10 en Pontevedra. DAVID FREIRE

Celebramos esta semana en Pontevedra os dez anos sen mortes por atropelo. Noutras circunstancias celebrámolo ao grande, sacrificando a dúas persoas e sete carneiros para manter o favor de Satán, pero agora non se pode porque iso suporía reunir a unha chea de non convivientes que ademais, ao ruxir dos tambores quitáronse a máscara e saltáronse como tolos as distancias de seguridade. Así non se pode.

Trátase dun récord para enmarcar, non tanto polo aniversario en si, senón sobre todo pola cantidade de vidas que salvamos. Si tamén vostede e debemos felicitarnos por iso. Tamén porque os accidentes por atropelo reducíronse drasticamente, tanto en cantidade como en gravidade, pois apenas o 15% das vítimas precisaron ingreso hospitalario, sobrevivindo ao contratempo sen maiores consecuencias na inmensa maioría dos casos.

Todo ese éxito, recoñecido unha vez máis pola DXT, que volveu pór a Pontevedra como referente en Europa, débese a varias causas: unha, obviamente, os límites de velocidade e o famoso 30 por hora do que ao principio algúns nos riamos. Logo, os lombos e outras medidas de acougado de tráfico; en terceiro lugar, a redución das rúas nas que poden transitar vehículos e as rúas, case xa todas, dunha única dirección nun só carril.

Pero tamén, e iso é destacable, a colaboración da cidadanía, quen conforme maioritariamente con esas medidas aplicounas sen maiores reservas E sobre todo, fíxese o que lle vou a dicir, das e os condutores. Iso é importante, tan importante como o que máis. Non é fácil para un condutor someterse ao imperio do camiñante. Como todos sabemos desde sempre, a xente, cando a pon ante un volante transfórmase nunha peor persoa, máis agresiva e iracunda, porque tende a crerse superior. A todos nos pasa. A vostede tamén, non mo negue.

Non sei moi ben como, quen conducen en Pontevedra asimilaron que polo menos mentres circulan polo noso municipio ten preferencia o peón ou calquera outro usuario do espazo público que comparten coches e viandantes. Anteriormente, os camiñantes vivían vixiando aos coches, como segue sucedendo en todas as cidades. Hoxe aquí son os condutores os que están pendentes dos camiñantes. Saben que teñen preferencia en calquera rúa ou praza, incluso cando non cruzan por un paso de peóns. Póñolle un exemplo:

Se vai vostede camiñando desde a Avenida de Vigo cara á Peregrina, chegando á praza na que está a fonte dos nenos, que non recordo agora o nome, atópase cunha rúa que vira aí mesmo para pasar por diante da librería Cronopios. Pois ben, xusto onde fai o xiro a rúa, tal como vai vostede camiñando, se quere cruzar por un paso de peóns ten que desviar o seu camiño uns cinco ou seis metros. Ninguén o fai. Todo o mundo cruza por no medio, que é o camiño recto e xa que logo o máis curto. Pois ben, os condutores que pasan por aí sábeno, e sempre o fan moi amodo e mirando a todas partes por se aparece un peón.

Pouco falamos en Pontevedra do bo facer dos condutores e da súa contribución ao récord de dez anos seguidos sen mortes por atropelos e case sen atropelos. Quizá por iso existe a falsa crenza de que en Pontevedra demonizamos a todo aquel que se sobe a un coche. A actitude de quenes conducen, salvo en contadas excepcións, é exemplar. Non é fácil escoitar un bocinazo e cando o escoitamos adoita propinalo algún forasteiro que acaba de chegar e aínda non entendeu a nosa filosofía da vida.

Supoño que iso se debe a que os condutores teñen fillos que van camiñando sos ao colexio ou quedan polas tardes para reunirse nunha praza, e a que cando eles mesmos se baixan da súa máquina e saen a pasear ou a facer algún recado, valoran poder gozar dese momento sen sentir a supremacía abusiva dos motores.

Así que o mérito é de todos e de todas. De quenes idearon e implantaron o Modelo e da cidadanía que o comparte e que se sente xustamente partícipe e orgullosa dun éxito que pertence a toda a veciñanza, e iso inclúe aos condutores, por descontado.

Pois nin celebramos este décimo aniversario sen vítimas mortais porque o vemos tan normal que sería como celebrar que levamos dez anos indo comprar o pan ou este xornal. Pero é bo que polo menos brindemos por este éxito tan ben traballado e que sigamos ano tras ano batendo o récord, que imaxino eu que se nos pomos a investigalo, poida que sexa un récord mundial se nos comparamos con cidades do noso tamaño ou máis grandes.

Comentarios