Ata 1.500 persoas pasaban por La Luna un domingo calquera antes de que, o pasado marzo, o coronavirus pechase as súas portas. Aínda que os numerosos fieis que cada fin de semana peregrinaban á mítica sala de festas de Cerponzóns pertencen a xeracións moi diversas, son os máis veteranos os que máis a botan de menos. E é que para o colectivo sénior, se o paraíso existe, non cabe dúbida de que está na lúa.
Elvira Otero, de 67 anos, é unha das que non perdoaba nin unha fin de semana. "Sábados e domingos. ía os dous días", precisa. Facíao en compañía de catro amigas, veciñas, como ela, de Ribadumia. Foron elas as que lle descubriron este lugar cando ela residía en Suíza, onde viviu durante 32 anos, e regresaba a Ribadumia durante as vacacións. "Hai tres anos volvín definitivamente e, desde entón, non fallo nin un día", conta entre risas.
¿Que ten La Luna? Elvira teno claro: "Todo. A xente, a música, o persoal... Nós nos turnamos para levar o coche e non tes nin que preocuparte por aparcar. Telo todo aí e todo é marabilloso".
Pero se para algo vai á Lúa Elvira é para bailar. "¡Encántame bailar: bachata, pasodobres, tango, mexicanas... o que me poñan", afirma.
A pesar da fama que ten a sala de festas como lugar de ligoteo, Elvira, que está separada, asegura que ese non é o seu obxectivo. "Nestes tres anos liguei, pero só dun día. Non é ao que vou. Eu vou divertirme", recalca. E vaia se o consegue. "Pásalo xenial. Coñeces a xente de Vigo, de Cangas, de Ourense... Podes volver cando queiras. Nós adoitamos ir sobre as sete ou as oito e volvemos ás 12 cansadas de bailar. Despois durmimos de marabilla", comenta.
Agora, a falta de baile, ela e as súas amigas substituíron as visitas á Lúa por excursións por Galicia. "Fomos ao Monte Pindo, a Pedra dá Ra, en Ribeira, ao Castro de Baroña,...", conta. Iso si, se A Lúa abrise, acabaríanse as excursións porque, subliña Elvira, "como A Lúa non hai nada", pero "mellor que abra cando teña que abrir", aclara.
"AGORA NON HAI A Donde IR". Mar López, de 59 anos, non dubidaba en percorrer cada domingo os máis de 120 quilómetros que separan o seu pobo, Cee, de Cerponzóns para bailar e bailar sen parar. "Eu morrereime bailando. ¡Bótoo tanto de menos! -di con nostalxia-. ía coa miña amiga Concha, que é a que conduce, e tomábamonoslo como un domingo de relax. Chegabamos ás oito e media e ata as doce e media ou unha estabamos a bailar", engade antes de desfacerse en eloxios cara a Álex, o DJ. "Encántame, ten unha maxia...", apunta. "Por non falar de Jorge, o mozo da cafetería, que é un encanto. Todos alí sono. Do un a dez, eu a La Luna Lúa póñolle un 20", engade.
Aínda que recoñece que hai xente que vai "con intención de ligar", ela, do mesmo xeito que Elvira, insiste en que o seu é bailar. "Por iso entende que La Luna non se reconvertese en cafetería. Eu para estar sentada e escoitar música non iría. O meu é bailar. Vánseme os pés. De feito -destaca- adelgacei unha chea de quilos bailando".
Pero en cuestión de pouco tempo, Mar quedou sen ningún sitio no que poder dar renda solta á súa paixón. "Antes os venres ía a Coruña, os sábados a Carballo e os domingos á Lúa. Os dous primeiros pecharon e despois chegou a pandemia e quedeime tamén sen A Lúa. Agora xa non se pode ir a ningún sitio -lamenta-. Terei que bailar coa vasoira".
