Nunca é tarde para darlle un xiro de 180 graos á vida. Xa se teñan 22 anos ou 36. Ben o saben Luís Rodríguez Vicente (Portonovo, Sanxenxo, 1999) e Raúl Paz Arias (Madrid, 1985), que deixaron atrás os seus antigos soños e oficios para entregarse de cheo aos fogóns. Coñecéronse en setembro, cando ambos iniciaron o ciclo superior de Dirección de Cociña no CIFP Carlos Oroza, pois era entre potas e tixolas onde estaban postas as súas aspiracións. E a pandemia, inevitablemente, tamén tivo moito que ver neste golpe de temón.
A vida de Luís empezou a cambiar cunha chamada na que, con 14 anos, propúñanlle ingresar no Centro Galego de Tecnificación Deportiva (CGTD), para intensificar a súa dedicación ao piragüismo. "Estiven así catro anos, acabei o Bacharelato e despois concentráronme coa Selección española en Sevilla", conta, logo de competir xa en campionatos internacionais. Na capital andaluza estivo dous anos. Xa entón quixo matricularse en cociña, pero optou polas Ciencias da Actividade Física e o Deporte. "Era moi difícil compaxinar a universidade e os adestramentos. Satureime e volvín a Pontevedra".
Continuou os seus estudos no campus e co piragüismo no CGTD, coa vista posta nos selectivos para os internacionais, pero "veu a pandemia e parouse todo. Aí abrín os ollos e matriculeime en Cociña. Foi das mellores decisións que tomei".
O amor pola cociña vénlle de lonxe, pois a súa familia rexenta o asador O'Xesteira. "Desde os 15 aniños axudaba alí, funme metendo na cociña aos poucos. Podo compaxinalo todo. O fin de semana traballo alí e entre semana adestro e estudo".
O Carlos Oroza cubriu as súas expectativas, aínda que tanto Luís como Raúl saben que este curso non se pode comparar con anos anteriores. Outra vez, a covid. "Pero se nota que hai nivel. Non ten que ver o que fago no meu asador co que se fai aquí. Prepárante para dirixir bos restaurantes". O mozo portonovés non desatendeu a súa vocación, a pesar de que a súa familia "non quería que me metese neste mundo, porque saben que é moi sufrido e hai que dedicarse ao cento por cento ao negocio. Querían que seguise a miña carreira deportiva. Pero vou intentalo e, ademais, así podo botar unha man no negocio".
A historia de Raúl, ou Rulo, como o coñecen os fans que seguiron o seu periplo por orquestras da talla de Charleston Big Band, Panorama e Olympus, comezou moi lonxe dos escenarios, aínda que non tanto dos fogóns, pois a súa primeira experiencia laboral tras deixar o colexio sen terminar a ESO foi unha carnicería no Bierzo, onde mudouse coa súa nai con só catro anos. "Non me gustaba estudar, porque non me ensinaron". Durou un mes. "Con 17 anos déronme traballo na lousa. Pagábanme o dobre que na carnicería. Despois estiven dous anos de camareiro, pero volvín á lousa porque me ofreceron máis diñeiro. Pero non vía futuro nese pobo de 200 persoas no que todo o mundo vivía para traballar". Un día decidiu que o seu non era botar oito horas metendo pedras de lousa nunha nora. "Plantei. Tiña dous anos de paro e quería facer Cociña".
A vida volveulle a dar outra sorpresa. Unha noite de festa nun karaoke propuxéronlle que se presentase "a algo de música". Coa Internet a pedais de 2007, cociñou de madrugada un currículo para unha web de orquestras no que obviar que nunca se dedicou a este mundo. "Chamáronme de catro: unha de Miranda de Ebro, dúas de Ourense e unha de Lugo".
Raúl Paz: "Gañaba moito diñeiro, pero non era feliz. Nunca sentín tan vivo como agora, nin sequera cantando para 22.000"
DATAS NO VERáN. Elixiu a burgalesa. "Cheguei, déronme un micrófono e uns auriculares". Levaba encima o susto e os nervios "e encima pesaba 110 quilos e non tiña nin idea de cantar, de bailar nin de nada. Creo que era innato. Agora vexo que non o facía nada ben. Era divertido". Volvendo da última data parou en Bembibre (León) ao ver "un escenario enorme". Achegouse ao palco "porque cara sempre tiven" e ofreceuse como cantante. E logrou o posto, na "orquestra máis grande de Castela e León".
O seu periplo levouno a Asturias e despois a Galicia, con 22 anos, primeiro en Charleston Big Band e despois en Gran Parada, La Fórmula, Panorama ("deixeina porque pasei de ser un artista a un produto") e Olympus, na que segue e coa que agora iniciará os ensaios para o esperado regreso aos escenarios no verán. "Supostamente temos 60 datas, a ver se se poden facer. Agora estamos a facer estudio de televisión".
De feito, é unha cara coñecida na TVG (Bamboleo, Luar...), onde tamén se lle puido ver no concurso gastronómico Come a comarca. Tanto da música como da tele o que menos lle gusta é "que o mundo teña a oportunidade de entrar na túa vida cando queira" . Aínda así animouse a presentarse a Masterchef, aínda que non pasou a selección. Luís só seguiuno a edición que gañou o tamén piragüista Saúl Craviotto.
Luís Rodríguez: "A pandemia parouno todo. Abrín os ollos e matriculeime en cociña. Foi das mellores decisións que tomei"
¿MESTRE? TAMPOUCO. O verán pasado, co mundo da música totalmente parado, decidiu recuperar o seu vello soño de dedicarse á cociña e matriculouse no Carlos Oroza. ¿Pero como chega a un ciclo superior un treintañero que non chegou a obter "nin o graduado escolar"?
Con 30 anos expúxose que iso "non podía ser". Matriculouse para obter a ESO por libre no instituto de Vilaxoán e alí coñeceu a Manuela. "Ela abriume ao mundo do estudo. Vía que era intelixente, pero... Eu nin sabía dividir por dúas cifras". Iso non lle arredó. No mesmo curso empezou a preparar o acceso á Universidade para presentarse a unhas oposicións de bombeiro. E aprobouno o mesmo curso que o título de ESO.
Coa idea de achegar "algo á sociedade" matriculouse en Educación Primaria. "Fixen dous anos, pero non me gustaba a formación e sabía que ía estar frustrado".
E volveu acordarse do antigo soño de ser cociñeiro, pese ao sacrificio da hostalería. "Deime conta de que chegara a ter moito tempo libre, a gañar moito diñeiro e a ter moi boas condicións de traballo, pero tampouco me facía feliz. E o que sempre me gustou era a cociña. E nunca sentín tan vivo como agora, con 36 anos. Nin sequera cantando para 22.000 persoas".
