Parece atrevido dicilo, pero en días como os deste sábado, e sobre todo nas horas centrais do día, Pontevedra simulou volver vivir o confinamento. A festividade de San Benito unida aos máis de 35 graos que se alcanzaron na costa das Rías Baixas, deixaron o corazón da Boa Vila practicamente deserto. Só uns poucos atrevéronse a saír buscando as tímidas brisas que, por momentos, aliviaron o alento de quen ousaron retar ao sol. O oasis, dentro do deserto que simulaba ser a cidade do Lérez, atopouse, precisamente, no torrente de augas que baña a praia fluvial pontevedresa.
Foi como un soño, porque moi poucas veces ocorre. Aparcar, unha tarefa que calquera pontevedrés sabe que se presume especialmente difícil na cidade, resultou pan comido. E é que, os poucos pontevedreses que tiveron que traballar o festivo, empezaron, sen dúbida, a xornada laboral cun sorriso "ao aparcar máis cerca que nunca do traballo". Así, ademais dalgúns currantes, durante as primeiras horas da mañá, cando a calor aínda non era asfixiante, era frecuente cruzarse con deportistas adestrando polas rúas empedradas da Boa Vila. Especialmente, foron numerosos os ciclistas que se aventuraron a pedalear fronte á calor, algúns "como afección" e outros "para contrarrestar os excesos do confinamento".
Cando o reloxo da Peregrina tocou as doce, a cidade comezou a desperezarse. Un percorrido pola zona de tapeo do centro histórico deixou claro que os pontevedreses, e algún que outro turista, non quixeron perderse o tradicional vermú. Os veciños da Boa Vila buscaron os parasoles das cafeterías para acubillarse, e cafeterías como o Savoy ou o Caravela levaron a "media terraza" que colocaron. Pero se un dos establecementos destacou en bulicio de voces e risas, foi, indubidablemente, a nova pastelería portuguesa Natas D'Ouro, de recente apertura na rúa Peregrina.
A fame comezou a apertar ao redor das dúas da tarde e, na Praza da Verdura e da Leña, xa puideron verse os primeiros comensais. Ao resgardo do sol nos soportais de ambas as prazas e, por fin, sen a atafegante máscara, a gastronomía galega foi centro dos desexos culinarios dos clientes. O polbo e o marisco, os pratos estrela. Tamén os máis novos, os adolescentes, que xa gozan das vacacións de verán, saíron co seu amigos camiño, na súa maioría, á Illa das Esculturas, "para tomar uns bocadillos á sombra dalgunha árbore".
Xa pola tarde, os máis pequenos, sacaron os seus xoguetes ás rúas. Triciclos, patíns e balóns, puideron verse na chaira de Montero Ríos, xusto cando o sol se escondeu detrás dos edificios da Deputación e do IES ValleInclán. Os máis maiores, provistos de boinas ou abanicos, tamén plantaron cara á excesiva calor e ocuparon bancos de rúas e prazas cos seus faladoiros.
Nos merendeiros, unha agrupación de gaiteiros puxo a nota musical, e un posto de xeados e barquillos, fixo as delicias dos que alí estiveron. E é que oxalá todos os confinamentos fosen así: na praia e ao rico xeado.
