"¿A terceira dose? Estamos a desexar facer vida o máis normal posible"

"¿A terceira dose? ¡Hoxe mesmo se fose posible! Vai significar máis seguridade para todos e estamos a desexar facer vida o máis normal posible", explica o novo director da Residencia de Maiores de Campolongo, a única de titularidade pública da cidade, Juan José López Peña.

Cóntao ás portas do centro, onde charla e chancea nun ambiente distendido con varios residentes que entran e saen de forma autónoma, xa sexa a pasear ou a tomar un café con churros ao que ás veces o invitan. eles tamén están a desexar esa picada que os protexerá aínda máis fronte ao coronavirus e que non tardará en chegar, pois Sanidade anunciou horas despois que a partir do mércores a administración da terceira dose da vacina xeneralizarase nas residencias de maiores de toda Galicia.

"En xeral aquí todo o mundo tivo un comportamento exemplar, e foi duro", subliña López Peña, quen chegou a Campolongo o pasado mes de xullo. "Creo que outra xeración non vai ser capaz de aguantar o que aguantaron eles. Estar aquí tres meses sen saír, en habitacións dobres... Déronnos un exemplo de fortaleza e bo ánimo. Aceptaron as pequenas restricións de espazos, as limitacións, non se queixaron para nada".

[Xenerosa sae a dar un paseo tras charlas con María e Salvador. GONZALO GARCÍA]

O persoal, que fai quendas para cubrir as 24 horas, está formada por máis de 90 profesionais que atenden a 85 residentes. "Esta é unha residencia mixta: temos xente válida e dependente", explica. Os primeiros son autonómos e "entran, saen, teñen os seus horarios. Nós facemos un labor de apoio. Hai un factor importante de coidado da saúde e da dependencia, da progresiva deterioración que se produce coa vellez. Son persoas que non poden vivir soas ou non teñen recursos ou familia, pero son independentes". Para usuarios como eles si quedan prazas libres, "pero non hai peticións" e, pola contra, "si é verdade que hai unha lista de espera ampla de persoas dependentes", como as que ocupan outras dúas plantas.

Estas teñen "máis necesidades, camiñan con andador ou están encamadas; son absolutamente dependentes e necesitan coidados as 24 horas". Neste caso, sinala, "aos poucos iremos incorporando novos residentes unha vez que volvamos á normalidade".

PROTOCOLO. Unha normalidade que se resiste, pois aínda quedan habitacións reservadas para illar a pacientes contaxiados de covid-19 no caso de que se producise algún caso, e tamén se segue ao pé da letra o último protocolo ditado pola Xunta, o pasado mes de xuño, cando se aliviaron as prohibicións. "Todo o mundo fai a súa proba ao volver de pasar uns días coas súas familias–, temos cribados aleatorios, semanais, PCR... Para todos", tamén o persoal. E todos con máscara. "Adaptámonos moi ben. O maior problema é o que rompe a vida cotiá, esas restricións que impiden estar todos xuntos" e que obriga a compartimentar "servizos, facer dous comedores e a comida non sae o ben que debería... Foi un problema de organización importante, pero non en canto á convivencia, o mérito é seu".

Precisamente a comida é o único que non lle convence da residencia a Mercedes Davila, de case 90 anos, ("estou no mellor da mocidade"), unha faladora muller chegada hai dous anos e medio, aínda que viviu o máis duro da pandemia coa súa familia, en Vigo, ao coincidirlle o peche nuns días de visita. "é un hotel de cinco estrelas", di destacando "o agarimo do persoal e a limpeza" mentres o director, ao que se refire como "o xefe da tribo", admite que "si hai que mellorar moitas cousas". Ao seu lado, e cunha complicidade evidente, tamén para vacilarse, está a súa compañeira Dina Martins, que xa cumpriu os 91 e aínda conserva o seu orixinario acento brasileiro aínda que chegou a España en 1967.

Noutro círculo están Generosa González, ourensá de 81 anos ("agora temos algo máis de alegría, que aínda que sexa de ouro, a prisión é unha prisión", di en alusión ao confinamento), Salvador Brea (Marín, 82 anos) e María Moreira (Domaio, 82), a máis "novata" do grupo.

[Generosa sae a dar un paseo tras charlar con María e Salvador. GONZALO GARCÍA]

Para o director "está a ser unha experiencia magnífica", pois pon por diante a súa "vocación de servizo" e que o seu traballo "poida repercutir sobre outras persoas". Eloxia o traballo dos seus antecesores, especialmente de María Teresa Caneda, quen se comeu o confinamento, que foi durísimo para todos". A convivencia cos residentes é "divertida" e chea de aprendizaxe. "Están ao final do camiño e isto ten que seguir merecendo a pena ata o último día".