A zona cero da loita contra o virus: a Uci de Montecelo abre as súas portas

As plantillas incluso tiveron que ser reforzadas con profesionais sanitarios doutros servizos
Un sanitario trabajando en la Uci de Montecelo. RAMÓN LEIRO
photo_camera Un sanitario traballando na Uci de Montecelo. RAMÓN LEIRO

As unidades de coidados críticos do Hospital Montecelo abriron este sábado por primeira vez as súas portas aos medios de comunicación de Pontevedra para poder plasmar en imaxes a realidade coa que lidan desde fai uns cantos meses.

Unha loita que se converteu en rutina, na que os profesionais sanitarios combaten o virus en primerísima liña mentres os pacientes afrontan a cara máis cruenta do coronavirus con mellor ou peor sorte.

Un dos pacientes xunto a dous sanitarios. RAMÓN LEIRO

O servizo que se deixou radiografiar foi a unidade de Reanimación, que a finais de xaneiro tivo que volver converterse en Uci covid para afrontar unha avalancha de enfermos críticos con coronavirus xamais vista en Pontevedra. Máis de 30 pacientes contaxiados chegaron a estar en estado crítico de forma simultánea, o que levou a activar catro Uci covid, a trasladar enfermos a Vigo e a suspender toda a programación cirúrxica non urxente.

Sanitarios traballando na Uci de Montecelo. RAMÓN LEIRO

As plantillas incluso tiveron que ser reforzadas con profesionais sanitarios doutros servizos. 

Un grupo de traballadores da Uci de Montecelo. RAMÓN LEIRO

Miguel Dapena, enfermeiro habitual de quirófanos, foi un dos que se incorporou a Reanimación, onde ten previsto seguir dando o callo ata que a actividade cirúrxica volva recuperar ton. Segundo explicaba este sábado, a unidade agarra a diferentes tipos de pacientes, tanto enfermos que "están a encarar a fase de recuperación" e que poden pasar a planta "pronto", como pacientes "máis afectados" que están intubados e pronados (colocados boca abaixo cada certo tempo). Estes últimos son quizais os máis complexos de tratar, xa que son persoas sedadas e conectadas a múltiples aparellos que complican a asistencia médica. Só para ser mobilizadas é necesario que interveñan polo menos "un enfermeiro, un auxiliar, un anestesista, un celador...". Entre os enfermos críticos "hai pacientes con moito volume". 

Miguel encarou o reto de asistir aos casos máis graves de covid con incerteza, pero asegura que a adaptación foi fácil grazas á axuda dos máis veteranos do servizo.

TODOS A UN TEMPO. O persoal acusa claramente os golpes dunha pandemia que se resiste a desaparecer do mapa e aínda agora, cando parece que a incidencia baixa, "a tensión de que a unidade se volva a encher segue presente". Os traballadores que levan máis tempo están esgotados física e psicoloxicamente, e aínda así renuncian aos seus días de descanso para que non queden ocos orfos nas quendas e seguen adestrando aos sanitarios que se estrean nas unidades de críticos. Por iso, "desta experiencia" co que queda Miguel é co "compañeirismo". "Hai moita calidade humana dentro do servizo, onde a pesar do pouco tempo que levo, sinto parte do equipo desde o primeiro día. Hai moitos profesionais que teñen un nivel alto de coñecementos e cos que resulta fácil traballar". 

De forma moi resumida pódese dicir que os auxiliares e profesionais de enfermería asumen a maior parte do coidado integral do paciente e os que pasan máis tempo con este, pois son os encargados de vixiar as constantes, do aseo, a alimentación, a atención ao sistema respiratorio.... Os facultativos son os responsables de avaliar e dar pautas, aínda que en escenarios como estes as fronteiras entre categorías dilúense. "Moitas veces os médicos axudan a cambiar a medicación ou a facer unha gasometría ou analítica. Todas as categorías están a apoiarse unhas noutras (...) e ademais isto permite usar os EPI dunha forma máis eficiente". 

Miguel incide en que a implicación e o bo facer tamén é visible noutros servizos, como a URPA, onde se trasladaron compañeiros de quirófanos. Aínda non se aventura a predicir como se comportará o virus, pero si ten claro que lles diría aos negacionistas: "Se puidese, invitaríalles a dar un paseo por estas unidades, porque os profesionais imos estar aí, pero pode que lles chegue un momento no que padezan a dor de cerca. A semana pasada un amigo, ao que lle envío un abrazo, perdeu ao seu pai tras un mes ingresado na UCI. Xusto cando se estaba recuperando e estábase preparando unha videollamada coa familia sufriu unha trombosis masiva e foise nun par de horas. Se coñecesen estes casos de cerca, quizais cambiarían de opinión". 

Dous de cada tres pacientes teñen menos de 65 anos
Nesta terceira onda da pandemia detectouse que os pacientes que chegan ás unidades de coidados críticos de Montecelo son bastante máis novos que os casos graves que se detectaron nas arremetidas de primavera e outono. Actualmente, dous de cada tres teñen menos de 65 anos e de feito foi en febreiro cando a área sanitaria rexistrou o falecemento da persoa máis nova, un home de 31 anos.

A obesidade, factor crave entre os pacientes que acaban en críticos: "As estancias máis curtas entre os pacientes intubados están ao redor das tres semanas" 

Catuxa Lagarón leva desde o pasado 16 de decembro traballando na Unidade de Coidados Intensivos, a que leva máis tempo prestando asistencia aos enfermos críticos de covid.

Enfermeira de profesión, viu como a intubación é un factor crave para calcular a estancia dun paciente. Os enfermos que progresan con outros métodos menos invasivos poden subir a planta "nunha semana". En cambio, os enfermos que acaban requirindo ventilación mecánica están na unidade bastante máis tempo. "As estadías máis curtas foron de tres semanas": 

Durante ese tempo os facultativos son os que se encargan de informar á familia "no anaquiño que poden", mentres as profesionais de enfermería facilitan aos pacientes que se poidan comunicar cos seus seres queridos a través dun teléfono do hospital ou dos seus propios móbiles. "Axudámoslles a manexalos, aínda que adoitamos recomendarlles que se comuniquen mediante mensaxes de texto ou wasaps, porque se fatigan moito ao falar. Con conversacións moi longas ou emotivas, adoitan empeorar". Destes dous meses que leva no servizo Catuxa extrae unha "apreciación clara" e é que "a obesidade" é moi común entre os enfermos que acaban en críticos, sobre todo entre aqueles que aparentemente non tiñan patoloxías importantes.

A nivel particular di que aterrou no servizo con "inseguridades" porque non tiña "moita formación" neste campo, pero asegura que "o compañeirismo" co que se topou "é alucinante" e permitiulle adquirir coñecementos en relativamente "pouco tempo". Finalmente, aos que pon en dúbida a existencia deste virus advírtelles que esta pandemia nos pon a todos por igual". "Creo que os negacionistas non teñen a capacidade para ver a realidade, porque lles parece tan impactante que optan por negala. Pero se queren saber, invítoos a coñecer casos próximos. Hai xente que o pasou moi mal". 

Comentarios