O buraco na capa de ozono deste ano en torno ao Polo sur converteuse nun bastante maior do habitual, segundo as previsións do Copernicus Atmosphere Monitoring Service (CAMS).
CAMS monitorea constantemente a capa de ozono da Terra, rastrexando a formación e evolución da destrución química anual do ozono que conduce ao desenvolvemento do buraco. Os científicos de CAMS estiveron monitoreando de cerca o desenvolvemento do buraco de ozono deste ano sobre o Polo sur, que agora alcanzou unha extensión maior que a Antártida.
Cada ano, a medida que o hemisferio sur achégase á primavera, os produtos químicos artificiais descompoñen o ozono sobre a Antártida, o que fai que a capa de ozono vólvase moito máis delgada. Debido a que o buraco de ozono pode situarse en rexións con poboacións en risco de estar expostas a niveis nocivos de radiación ultravioleta, a información que proporciona CAMS, baseada en observacións satelitales e in situ e modelos detallados da atmosfera, é relevante.
Logo dun comezo bastante estándar, o buraco de ozono de 2021 creceu considerablemente nas últimas dúas semanas e agora é máis grande que o 75% dos buracos de ozono nesa etapa da tempada desde 1979.
"O vórtice é bastante estable e as temperaturas estratosféricas son incluso máis baixas que o ano pasado, polo que pode seguir crecendo lixeiramente durante as próximas dúas ou tres semanas"
Vincent-Henri Peuch, director de CAMS, declarou nun comunicado: "Este ano, o buraco de ozono desenvolveuse como se esperaba ao comezo da tempada. Parece bastante similar ao do ano pasado, que tampouco foi realmente excepcional ata principios de setembro, pero logo converteuse nun dos buracos de ozono máis grandes e duradeiros no noso rexistro de datos máis adiante na tempada. Agora as nosas previsións mostran que o buraco deste ano converteuse nun bastante maior do habitual. O vórtice é bastante estable e as temperaturas estratosféricas son incluso máis baixas que o ano pasado, polo que pode seguir crecendo lixeiramente durante as próximas dúas ou tres semanas".
O Día Internacional para a Preservación da Capa de Ozono celébrase cada ano o 16 de setembro para manter a conciencia sobre o impacto humano no noso medio ambiente.
TENDENCIA DE REDUCCIÓN. A pesar desta información, o meteorólogo e comunicador científico de Meteored José Miguel Viñas sinalou que a tendencia do buraco de ozono é "bastante clara á redución" grazas ás políticas adoptadas no Protocolo de Montreal en 1987.
Viñas non se mostrou pesimista tras coñecer este dato puntual porque a tendencia descendente "non evita que nun momento dado poida haber momentos de flutuación" debido, por exemplo, a factores atmosféricos.
A relación entre a subida de temperaturas e o xeito na que na atmosfera transpórtase o aire a outras zonas "é un tema complicado de entender", pero "a tendencia á baixa está aí"
Viñas explicou a situación indicando que a Antártida é unha zona "moi illada" tamén en termos de circulación atmosférica debido á separación oceánica existente respecto ao resto de continentes do hemisferio sur, o que no seu momento propiciou "un proceso de destrución do ozono que culminou finalmente co buraco".
A relación entre a subida de temperaturas e o xeito na que na atmosfera transpórtase o aire a outras zonas "é un tema complicado de entender", pero "a tendencia á baixa está aí" e insistiu en que "para o ano 2060 ou 2070 os elementos químicos que no seu día se lanzaron non van romper máis ozono" e xa que logo o buraco desaparecerá.
Os elementos químicos aos que fai referencia son os coñecidos como clorofluorocarburos ou gases CFC, cuxo uso antes do Convenio de Viena en 1985 e do Protocolo de Montreal en 1987 estaba amplamente estendido.
Para as organizacións conservacionistas como Ecoloxistas en Acción, a aplicación destes acordos é "un dos grandes exemplos de determinadas políticas que funcionan" e así o defendeu a Efe o responsable de clima e enerxía desta Ong, Javier Andaluz.
Para as organizacións conservacionistas como Ecoloxistas en Acción, a aplicación destes acordos é "un dos grandes exemplos de determinadas políticas que funcionan"
En comparación co Protocolo de Montreal, "os convenios climáticos máis recentes son febles", sentenciou Andaluz.
Así, este protocolo "foi moi claro dando datas para a eliminación dos CFCs, mentres que o último acordo climático que temos, o Acordo de París, establece un proceso para que os países freen as súas emisións de gases de efecto invernadoiro desde as súas propias ópticas", sen fixar un prazo concreto, o cal leva a un "menor compromiso por parte da comunidade internacional".
No entanto, recoñeceu que "a aplicación directa dun e outro é moi distinta" porque co documento asinado na capital francesa "estamos a falar de afectar a moitos sectores e de repercusións moito máis grandes".
Esa diferenza na repercusión de ambos non implica que o buraco de ozono sexa "un problema menor", tal como recordou José Miguel Viñas, quen indicou que a ausencia de ozono na estratosfera, como ocorreu na Antártida, xeraría un sitio inhóspito, no que non se podería vivir.
