Investigadores do Instituto de Bioloxía Integrativa de Sistemas (I2SysBio), centro mixto da Universitat de València (UV) e do CSIC, analizaron a presenza de bacterias de chicles usados de cinco países diferentes e concluíron que esta se mantén semanas despois de que se tiren ao chan.
A investigación, publicada na revista Scientific Reports, demostra que a carga bacteriana dos chicles cambia en cuestión de semanas e que as bacterias orais aguantan "sorprendentemente moito tempo cando o chicle está no chan", explicou o centro nun comunicado. Esta investigación pódese aplicar en medicamento forense ou control de enfermidades contaxiosas.
O estudo céntrase na distribución de bacterias segundo a profundidade á que se atopan (capas superficiais, intermedias e inferiores do residuo), a capacidade de biodegradación dos ingredientes dos chicles e as sucesións microbianas logo de pasar tres meses de exposición ao aire libre. Analizouse a diversidade bacteriana das mostras a través de Secuenciación Masiva de ADN (NGS nas súas siglas en inglés).
Os chicles son residuos que permanecen durante bastante tempo en superficies de interiores, ao aire libre, pegados en edificios ou incluso en obras de arte.
Para este estudo, o equipo recolleu un total de dez mostras, dúas en España, Francia e Singapura, e unha en Grecia e Turquía. Todas recolléronse do chan cunha rasqueta esterilizada e foron transportadas ao laboratorio, onde se conservaron a unha temperatura de -80 °C ata a súa análise.
Segundo o investigador Manuel Porcar, "os chicles poderían ser vectores de enfermidades bacterianas bastante tempo logo de ser lanzados ao chan". "Atopamos bacterias que poden servir para limpar os propios chicles, ¡porque llos comen!", destacou.
O experto engadiu que "os chicles teñen unha carga bacteriana que evoluciona dun microbioma oral a un ambiental en cuestión de semanas". "As bacterias orais aguantan sorprendentemente moito tempo unha vez o chicle está polo chan. Ademais, moitas das bacterias que illamos dos chicles máis vellos teñen potencial para biorremediar o propio chicle, é dicir, degradalo", agregou.
O equipo de investigación do I2SysBio apuntou que estes residuos de longa duración utilizáronse para a análise xenética humano en criminología e arqueoloxía e ademais remarca que os seus achados teñen implicacións para unha ampla gama de disciplinas, incluída o medicamento forense, o control de enfermidades contaxiosas ou a xa comentada biorremediación de residuos de goma de mascar.
O artigo asinado por Leila Satari, Alba Guillén, Àngela Vidal-Verdú e Manuel Porcar describe unha caracterización completa sobre o contido bacteriano da goma de mascar utilizando técnicas dependentes do cultivo e independentes, a diferenza doutras investigacións que se centran na mellora á hora de limpar os chicles tirados ao chan, facelos menos adhesivos, solubles con auga ou degradables.
Ademais, o equipo remarca que este material adhesivo "pode conter unha fracción importante da microbiota oral, toxinas e algúns patógenos como Streptococcus spp. e Actinomyces spp., que permanecen atrapados no residuo pegañento e onde a súa supervivencia ao longo do tempo recibiu moi pouca atención".
