Ildefonso, enfermo de alzhéimer: "Teño claro que debo gozar a vida agora"

Non hai ningún fármaco para curalo nin previlo, aínda que si actividades e terapias para diminuír a súa progresión
Taller para prevenir el avance del alzhéimer. EP
photo_camera Taller para previr o avance do alzhéimer. EP

Ildefonso tiña 57 anos cando lle diagnosticaron alzhéimer en fase inicial, enfermidade que a pesar de que foi descuberta hai máis de 110 anos non ten cura, unha realidade á que el planta cara vivindo "sen medo" e cunha idea clara: gozar a vida agora porque non sabe ata cando o poderá facer.

O mazazo do diagnóstico chegoulle hai tres anos -agora ten 60-, despois de que Ildefonso, que entón era responsable de vendas de alimentación dunha gran superficie en Logroño, superase un cancro de garganta. Ao pouco tempo soubo que tiña outro tumor, nesta ocasión na vexiga, que tamén conseguiu frear, segundo conta en declaracións a Efe.

O alzhéimer, enfermidade da que este sábado se conmemora o Día Mundial, con todo, non ten freo. De momento non existe ningún fármaco para curalo e tampouco para previlo, aínda que se se detecta en fase inicial, como no caso de Ildefonso, hai actividades e terapias, como a estimulación cognitiva que se mostran efectivas para, polo menos, diminuír a velocidade da súa progresión.

O TERRIBLE MOMENTO DO DIAGNÓSTICO

Así llo dixeron os médicos logo de varias probas que confirmaron o diagnóstico aínda que nese momento "terrible" el só podía pensar en que era aínda novo para padecelo e na súa familia: un fillo acababa de terminar a carreira e a outra empezaba biomedicina en Barcelona. "O mundo botóuseme encima", recoñece.

Deixou de traballar, unha decisión que lle foi moi difícil porque era feliz no seu emprego pero non podía seguir. De feito, foi polo traballo polo que empezou a ter sospeitas de que algo non ía ben coa súa saúde. "Levaba 30 anos facendo o mesmo e no canto de dominalo, o traballo empezoume a dominar a min".

Relata, por exemplo, como un día tiña que ir facer inventario ás cinco da mañá e cando quixo darse conta estaba a conducir por unha estrada distinta á que tiña que percorrer sen saber por que, a ese episodio precedéranlle outros. "Empecei a ter episodios estraños. Eu vivo hai 23 anos na mesma casa pero sen ser consciente funme en dúas ocasións ao garaxe da casa anterior", recorda o home.

E é que, segundo explica a Efe o vogal do grupo de Conduta e Demencia da Sociedade Española de Neuroloxía (SEN), Ángel Martín, a enfermidade maniféstase, na maioría dos casos, con alteracións da memoria e aparece moito antes de que se desenvolva a demencia, de feito, esta é a fase final da enfermidade. "Incluso -apunta o experto- algúns estudos con pacientes suxiren que o alzhéimer aparece moito tempo antes de que apareza algún síntoma", detalla.

TERAPIAS PARA ATRASAR A DETERIORACIÓN COGNITIVA

Ildefonso superou o mal grolo da súa enfermidade tras acudir, aconsellado pola súa neuróloga, á Asociación de Familiares de Enfermos de Alzhéimer (AFA), onde, asegura, lle deron a vida. Acode a un dos seus centros catro días á semana e tres deles ten consulta cunha terapeuta ocupacional, quen se encarga de traballar sobre todo a memoria e atrasar o máximo posible a súa capacidade cognitiva.

Neste sentido, Martín, quen tamén é neurólogo do Hospital Universitario da Paz (Madrid), fai fincapé na importancia de fomentar unha actividade cognitiva regulada, como a lectura ou o desenvolvemento da memoria e unha vida social plena para tratar de atrasar o desenvolvemento dos síntomas nos casos de Alzheimer en fase inicial ou "polo menos" para diminuír a velocidade da progresión.

Tamén resalta o control de determinados factores de risco vascular -hipertensión diabetes, colesterol ou o tabaquismo, entre outros-, de forma que unha dieta saudable ou facer exercicio físico axudan a retardar a deterioración causada pola enfermidade.

LOITAR E GOZAR DA VIDA

Unha vez asumida a situación, Ildefonso teno claro, vai loitar por manter a súa capacidade cognitiva e seguir así todos os anos que poida e aínda que o día a día é complicado "séntese igual que antes".

Viaxa, sae cos seus amigos, goza da familia, que o está apoiando de forma incondicional, e incluso segue coidando da súa nai e a súa sogra xunto á súa muller. "Teño moi claro que teño que gozar a vida agora, traballei como un león, gañeimo e como me di a miña familia, 'aproveita, que o día de mañá non poderás".

"Non teño medo, antes si, pero segundo está xa a miña vida de organizada non teño medo a nada. O día que eu perda a miña voz, a da miña muller vai ser a miña, a voz dos meus fillos vai ser a miña", engade.

AXUDAR A QUE OS ENFERMOS COMA EL ESTEAN MELLOR

Esa actitude ante a vida fíxolle querer axudar aos que coma el teñen a enfermidade e aínda que quere deixar claro que el se atopa nunha boa situación porque ten todo o que necesita, fai fincapé en que hai pacientes que viven en lugares onde non poden chegar a ter esa asistencia.

Segue loitando tamén por que en España se aprobe finalmente un plan nacional da enfermidade, que "levan prometendo tres anos e segue sen ser aprobado". "Quero que a miña voz chegue para facer ver a este país que tamén os enfermos de alzhéimer temos un problema, que hai que apoialos e estar con eles, pido a solidariedade de todo o mundo", reclama Ildefonso.

Comentarios