Fai 25 anos a Antonio Flores púidolle a pena e unha sobredose mortal de barbitúricos e alcol. A súa morte, dúas semanas logo da da súa nai, a gran Lola Flores, ligou a súa lenda aínda máis " da Faraona", pero o "indio" da familia con máis arte de España foi unha estrela con luz propia.
No dudaría, Alba, Siete vidas, Gran Vía, Coraje de vivir, Mi gato, Sabor sabor... Así o testemuña o número de temas que deixou como legado, xa fose para si ou para outros e nun tempo relativamente curto de produción, de 1980 a 1995 cun paréntese de 6 anos marcado polo desánimo e a heroína antes de renacer por amor á súa nai, á súa filla e á música.
Nacido o 14 de novembro de 1961 en Madrid, ao único fillo home de Lola Flores e Antonio González 'O Pescaílla' sempre lle perseguiu a etiqueta de ser o díscolo do clan, o "neno malo" ao que expulsaban do colexio.
"Eu non son rebelde, son o que evolucionou máis nas ideas e o que puña pegas, por exemplo a ir á igrexa", emendaría nunha entrevista de madurez na que insistía que non era de vivir "o que non sentía" e que o seu círculo de certidumbres era moi concreto: "Creo soamente na miña persoa e nos seres queridos".
Recoñecía, iso si, certa tendencia á procrastinación e o pracer: "Gústame moito a noite, trasnoitar e beber. Sacarme da cabeza a responsabilidade e os deberes para mañá".
O ROCKEIRO FLAMENCO. Ecoloxista, sensible e moi comunicativo ("solitario só para compor"), del dicía a súa nai que era "o bohemio, o xenio da música moderna", ao que a súa irmá Lolita engadía que tamén era un home de sangue "xitano, corazón de rockeiro e alma de blues".
Aínda que os seus primeiros pasos artísticos deunos con 8 anos na película de José Luís Sáenz de Heredia O taxi dos conflitos, o seu verdadeiro bautismo foi musical e chegou en 1980 coa publicación do seu álbum Antonio, o do seu primeiro éxito, No dudaría, unha alegación contra a violencia.
"Fago a música que me chega polas veas e ponme os pelos de punta", comentou unha vez. Seguiríanlle Al caer el sol (1981), que recollía a súa soada versión roquera do Pongamos que hablo de Madrid de Joaquín Sabina, e Gran Vía (1988), un álbum ao que o tempo colocou nun lugar mellor respecto da repercusión que obtivo entón.
Do tema que o titulaba, diría Miguel Ríos que el mesmo podería habelo asinado e tamén que "foi un músico que fixo rock no ambiente máis hostil no que este se pode manexar, o flamenco".
"A loita de Antonio Flores continúa coas discográficas por defender o seu estilo e os prexuízos de levar o apelido Flores", comentou o seu amigo, o cómico e actor Quique San Francisco, para o que a súa grandeza residía en facer poesía coas palabras da rúa".
Outro dos seus amigos, o tamén músico Manolo Tena, ao que se uniu nos anos 80 como parte de Cucharada para gravar o tema Lejos de aquí, enxalzaría a súa enorme capacidade para "escribir unha canción buenísima en tan só dez minutos".
As DROGAS. Ata "Gran Vía", Flores aproveitara para desenvolver especialmente a súa faceta como actor en películas como Colegas (1982) de Eloy de la Iglesia e en 1986 contraera matrimonio con Ana Villa, coa que só uns meses despois tería á súa única filla, a hoxe actriz Alba Flores.
Vila conseguira que estivese un ano sen consumir heroína. "Pero o mesmo día que naceu a miña filla, algo incomprensible sucedeu na miña cabeza e volvín tomar cabalo", revelou.
A parella aguantou ata 1989. "A vida que levaba era algo que tiña que controlar eu mesmo, non podía meter a ninguén dentro", admitiu nunha entrevista coa súa irmá Lolita no programa Sabor a Lolas.
E é que o autor da "miña habitación" viviu once anos baixo a ditadura da heroína, alternando a dependencia con períodos de abstinencia, convencido de que sairía dela por si só.
"Eu non son gurú nin exemplo para ninguén. Tiven unha experiencia e punto. Cada un é dono de saber o que quere facer coa súa vida; cada un é o seu deus e o seu demo", comentaba tras a súa recuperación, que, segundo a súa familia, foi "a base de charla e de agarimo" por parte, sobre todo, da súa nai.
COSAS MÍAS, O SEU MAIOR ÉXITO. A publicación en 1992 e posterior éxito do primeiro disco da súa irmá Rosario, De ley, cuxas letras estaban asinadas fundamentalmente por el, supuxeron un decisivo punto de inflexión que lle animou a volver gravar.
"Entón saín á boia. O público acordábase de min, pero as discográficas tiveron que volver crer en Antonio, deixar de verme como un colgado e descubrir que son un músico como un templo", recordaba.
Así chegou ao mercado Cosas mías (1994), que se converteu no seu disco máis vendido, cinco veces platino, e que foi sinalado como un testemuño autobiográfico que abarcaba os seus acenos estilísticas máis reconocibles: aires flamencos, baladas de piano e rock.
Aí estaban Isla de Palma, Cuerpo de mujer, Arriba los corazones, Siete vidas e, sobre todo, Alba, a canción que dedicou á súa filla.
"Agora mesmo a miña vida é ela", aseguraba. "Gustaríame que se dedicase a algo de arte, non a vexo como profesora de matemáticas", engadía o madrileño, orgulloso do "quejío blues" daquela nena que se soñaba "construtora de pontes colgantes" para que non cortasen máis árbores para facelos.
A droga quedara atrás. "Aínda que ninguén me cre xa", apostilaba. "Xa non ando polos sumidoiros, agora teño responsabilidades e madurei", insistía.
O MAZAZO DA MORTE DA FARAONA. Aínda que se dicía "metade e metade", coa mesma voz do seu pai, que o era tamén da rumba catalá, ninguén dubidaba da especial afinidade coa súa proxenitora.
"A miña nai dábanos todo o seu amor. Ensinounos a querer a toda a familia por encima de todo", afirmaba para engadir que na súa casa "nunca houbo nada que ocultar, nin secretos nin intimidades".
"Chorei cando morreu Camarón, que era un xenio, e agora choro porque morreu un xenio que é a miña nai"
A noticia da súa morte o 16 de maio de 1995 vítima do cancro foi un mazazo para el, que ,segundo contan, rompeu a man dunha puñada contra a parede.
"Chorei cando morreu Camarón, que era un xenio, e agora choro porque morreu un xenio que é a miña nai", dixo antes de sumirse nunha depresión que o encerrou na cabana plantada no xardín familiar e que lle construíu a súa nai "para telo cerca".
Non asistiu ao velorio nin ao enterro. Os seus amigos contaron que pasaba os días compondo como un tolo, pero que bebía "máis que nunca". Só saíu para ofrecer un concerto en Pamplona, que "cansado e falto de soño" dedicou " súa vella". Foi a súa última actuación.
Catro días despois, transcorridos catorce da morte da Faraona, acharon o seu corpo sen vida na cabana. "Non me preocupa a morte. O día que me farte, apagarei a luz e...¡adeus moi boas!", declarara no pasado.
Pero aquel 30 de maio ninguén podía esperarse semellante remate para o clan das Flores que aínda hoxe, 25 anos despois, rehúsa facer declaracións cando se achega o aniversario. Como moito, unhas palabras en redes sociais, como as que lle dedicou unha vez a súa irmá Rosario: "O meu indio, o meu irmán, o meu ser, a miña alma".
