Blogue | Non tes tu fe

Unha historia de violencia

Sala de dilatación con jacuzzi no Hospital Provincial de Pontevedra. J. CERVERA (ARQUIVO)
photo_camera Sala de dilatación con jacuzzi no Hospital Provincial de Pontevedra. J. CERVERA (ARQUIVO)

HAI UNHAS semanas tiven que escribir unha carta para a miña filla pequena. Non era unha carta calquera. Foi un encargo que nos fixo a mestra a todas as nais, que escribiramos unha carta para lerlle na aula o día do seu aniversario. Unha carta na que teriamos que lembrar como fora o seu nacemento e aqueles primeiros días que nunca esqueceremos por moitos anos que pasen. E entón, para darlle sentidiño a aquelo de en casa de ferreiro coitelo de pau, quedei un pouco sen palabras.

O peche do paridoiro de Verín é un golpe máis á Galicia interior

Sen palabras porque se trata dun dos momentos máis máxicos que alguén pode vivir: parir un bebé despois de telo 40 semanas (ou case) dentro e ver como inmediatamente despois de saír ao mundo gabea polo corpo morno da nai para engancharse ao peito e chuchar as primeiras pingas de calostro unha vez cortado o cordón umbilical. Se todo vai ben, a criatura apenas é separada uns minutos da nai (e do pai), basicamente para pesala e facerlle o test de Apgar, porque unha das cousas máis importantes que hai que coidar nestes momentos, para a saúde física e emocional tanto da nai como do bebé, é respectar o pel con pel e permitirlles estar como mínimo dúas horas xuntos, a soas, con luz moi baixa e en silencio. Sen sobresaltos. Hai moitos bebés que, nese intre, nin sequera saben que xa saíron do que foi o seu confortable agocho durante os últimos nove meses.

É difícil poñerlle palabras a este sentimento. Pero máis difícil é poñerllas á terrible sensación que ten que ser que che arranquen o meniño do peito, como lle pasou á muller que a semana pasada deu a luz ao pequeno Manuel no hospital comarcal de Verín, ese mesmo no que a Xunta decidiu pechar o paridoiro o 1 de decembro alegando que no chega aos 600 partos anuais e que non hai pediatras.

Resulta que a esta muller non lle quedou máis remedio que parir alí, no seu hospital de referencia, porque a xuízo do servizo de Xinecoloxía do centro, tratábase dun parto de urxencia e sería moi arriscado enviar a futura nai a Ourense, a máis de 70 quilómetros. Así que o meniño naceu alí, pero poucos minutos despois metérono nunha ambulancia para o centro capitalino, a onde a súa nai chegou horas despois.

Unhas horas e unha separación que para os burócratas non supoñen absolutamente nada, pero que para esta familia é un feito absolutamente terrible, non só no momento, senón tamén polas repercusións que pode ter nun futuro. Non o digo eu, que precisamente teño a experiencia contraria, senón os expertos. Dío, por exemplo, Jésica Rodríguez, presidenta da Asociación Española de Psicología Perinatal, aludindo a este escenario neurohormonal dunha trascendencia indescritible que non lles permitiron vivir. É unha historia de violencia, que causa un trauma tanto na nai como no meniño.

Seguramente non volva pasar, se finalmente, por moito que agora se queiran desdicir, o paridoiro de Verín pecha definitivamente. As embarazadas deberán percorrer eses máis de 70 quilómetros para dar a luz e en Ourense e, é de supoñer, non as separarán das súas criaturas nada máis nacer. Unha puñada máis para a Galicia interior, esa que cada vez perde máis servizos ao mesmo tempo que as administracións din que a queren revitalizar. Se a natalidade xa está en números vermellos, que dicir destas comarcas. Si que poñen fácil crear unha familia.

Outra opción é parir na casa, como as avoas. Ou como as mulleres que, ben informadas e cun embarazo de baixo risco, poderían facelo sen problema, pero iso ao Sergas tampouco lle gusta.

Comentarios