Antes de subir á casa de María Victoria Moreno, na Avenida de Vigo, detivémonos na librería de Luz e Tito. A libreira contáralle á xornalista nova que inaugurara unha vida en Pontevedra poucos meses antes de que naquel establecemento agromara a semente de Anagnórise, un dos libros que consagraron á escritora como expoñente da Literatura Infantil e Xuvenil (LIX), e advertiulle que estaba a piques de entrar no universo marabilloso da autora. Despois, a conversa foi toda unha clase de literatura, de cultura, de amor. Porque entre pregunta e pregunta, cos seus canciños correndo arredor das súas pernas, María Victoria, con eses ollos curiosos, era toda unha lección de vida.
De novo, ó marchar, Luz saíu á porta da librería Seijas. Tiña a sensación de que aquela non era unha entrevista sen máis, nin aquel un día sen máis. Todas as semanas aquela libreira á que os seus achegados coñecen como Nenuca, visitaba o Diario de Pontevedra cun feixe de novidades literarias baixo o brazo que logo enchían a sección de Letras do MiniDiario, aquelas páxinas para os máis pequeniños que asomaban pola xanela do Diario de Pontevedra as fins de semana. Ás veces, levaba bolsas enormes con contos despregables que se convertían en incribles mundos troquelados e ata en coches de cartón e outras libros do tamaño dunha caixa de mistos. Nos artigos que Luz Gallego asinaba no MiniDiario falaba do medo, da natureza ou a paz na LIX, da amizade, a emigración ou o sexo nos contos. Hai vinte anos tamén reivindicou as superheroínas da literatura nun dos seus artigos. Aquelas páxinas eran pequenos Salóns do Libro temáticos e cheos de ledicias e boas lecturas que se entregaban co suplemento.
Cando naceron os meus nenos, a Librería Seijas converteuse nun lugar onde atopar respostas a través das letras. Unha historia para un neno apaixoado dos dinosaurios, para unha nena que lle tiña medo ó ratiño Pérez, para unha rapaza ás portas da adolescencia, un libro para compartir coa clase, para ler en voz alta, de familias diversas e princesas rebeldes. Non importaba o difícil que fose o encargo, nin a xente que houbese entre os anaqueis, que Luz atopaba sempre un anaco para ti e remataba mergullándose dentro das páxinas contigo. Con ela aprendín que os contos lense de moitas maneiras, tirado no chan ou debaixo das sabas cunha lanterna, ou que as ilustracións contan sempre outra historia, que se observas ben case sempre hai un personaxe que asoma en cada páxina e te vai acompañando case sen que te decates. Que as cores e os trazos tamén esbozan emocións.
Escritores e contadores de contos aseguran que Nenuca é un personaxe de conto máis e a súa librería un deses recantos que agochan as cidades con caloriña de seu ó que percorrer cando precisas un Diario, unha conversa, unha historia sobre María Victoria, un consello de literatura ou simplemente un lugar onde sentirte na casa.
Agora que sei que Tito e Luz van pechar a porta quédame a mágoa de non ter pasado máis veces cos nenos na procura de novos álbumes e deixar que sexa ela quen nos abraie e nos leve de viaxe polas páxinas adiante.
Hai uns días escribiu Belén López que sobre a frase de María Victoria "As persoas estamos feitas para levar adiante os proxectos máis fermosos" que preside os escaparate da súa librería, Luz e Tito puxeran o anuncio do traspaso. Caín alí coa tristura de quen se ve por anticipado un pouco máis orfo e un pouco máis vello. No tempo que estiven alí non sei canta xente asomou á cabeza para preguntar se era certo que en tres meses se despedían, que ían quedar máis sós, que a rúa ía perder parte da súa luz. Queda agardar que haxa quen recolla o testemuño e siga abrindo a porta da librería Seijas cada mañá, porque así saberemos que a casiña dos contos segue en pé nesta Boa Vila que tamén da de ler a quen pasa.
