HOUBO UN tempo no que nos dixeron que, no futuro, o segredo do éxito sería emprender. Eu sempre desconfiei do entusiasmo co que se falaba dos emprendedores. Dicíannos que se non tiñamos traballo, que o creasemos. Que deixaramos de queixarnos e fixeramos algo realmente interesante. Que ser freelance era o mellor, porque non teriamos xefes e fariamos o que nos petase. Porque tiñamos talento e iamos rachar co mundo.
Ben, a estas alturas do conto deberiamos estar vindo xa de volta admitindo que aquilo que nos prometían non eran máis que contos. Xa daquela eu me preguntaba como podería emprender eu, unha muller que acababa de saír da Universidade e que o máximo que puidera aforrar en toda a súa vida –con bolsas de 300 euros ao mes incluídas– eran os 20 euros que me deran os avós a anterior fin de semana. Para falar da pouca conciencia que temos do pobres que somos precisaría outro artigo. Outro día.
Se non podes pagar o alugueiro, podes practicar o 'coliving'
Logo viñeron os termos anglosaxóns que lle daban á nosa precariedade un aire cool. Se non podes pagar o alugueiro e te ves abocada a compartir piso practicas o coliving, se a empresa para a que traballas non che quere facer contrato es freelance, e se caes na conta de que a metade de mes non che queda nin un peso para ir tomar unha caña as fins de semana, quedas na casa mirando a televisión e facendo nesting, que é o que se leva. Iso si, coa calefacción apagada, non vaia ser que non poidas pagar logo a factura do gas (para isto hai tamén publicadas interesantes reportaxes que che axudan a sobrevivir un inverno sen prender a caldeira).
Ao tempo que nos dicían que tiñamos que emprender, Fátima Báñez falaba da mobilidade exterior e da cantidade de marabillas que se aprenden vivindo nun zulo de Londres mentres serves hamburguesas doce horas ao día e sete días á semana. Sen dúbida, a xente que se fixo maior nos anos dez somos persoas moi afortunadas.
Hai uns días unha amiga queixábase nas redes sociais de que levaba meses sen cobrar un traballo que realizara para unha asociación de apoio aos emprendedores. Á volta da esquina estaba a data límite para ingresar o IVE do trimestre e ía ter que adiantar os cartos. Do crebacabezas que supón para todos os manidos emprendedores pagar as facturas e chegar en condicións a final de mes xa soubera antes. Moitos emprendedores que coñezo teñen que pedirlle cartos aos seus pais algunha vez ao ano para facer fronte á cota de autónomo e non son poucos os que van traballar enfermos porque non poden permitirse unha baixa.
Para todos os que desistiron do emocionante mundo do emprendemento (probablemente porque non tiñan cartos para emprender), que non conseguiron un contrato de traballo e que tras o enésimo máster abandonaron os estudos hai tamén nome: os ninis. Nin estudaban nin traballaban. Unha lacra, vaia. Xente de trinta anos, tamén coñecidos como treinteenagers, que viven dos seus pais como parasitos.
Eses pais que traballaron a vida enteira na mesma empresa, coa comodidade de atopar traballo na mesma cidade que a súa familia e a posibilidade de comprar un piso porque tiñan estabilidade que nos venderon como unha xeración aburrida e falta de ambición.
Que queredes que vos diga, se ser guai é traballar de balde, emigrar a Londres a servir hamburguesas, compartir habitación ata os trinta ou, no peor dos casos, vivir frustrada eternamente na casa dos meus pais, prefiro non selo. Onde temos que asinar?
