ESTA HISTORIA pasoume unha das últimas veces que madruguei, que foi hai moito tempo, xa non lembro con exactitude cando. Non se deixen seducir pola apariencia do nome da profesión. A vida dun xornalista solteiro é realmente dura. Sen muller nin fillos que che permitan medir e uns horarios laborais condicionados pola actividade informativa, ao final acabas converténdote nunha ave nocturna que fai o que lle apetece e desperdicia case tódalas mañás entre sabas.
O caso é que aquela vez tivera que ir facer cola para sacar vez e renovar o DNI. Antes de ir ás oficinas da Policía a polo número, metínme nunha cafetería a tomar un zume de laranxa. A cousa estaba tranquila. Estabamos un par de mozos falando con voz baixa nunha mesa, eu en outra e o camareiro da quenda da mañá na barra.
A cousa estivo así uns minutos, ata que chegaron dous homes de mediana idade, 45-50 anos diría eu. Sentaron noutra mesa. Botaban pestes pola boca sobre un tal Moncho, que tiña pinta de ser o seu xefe ou un compañeiro cabrón que lles facía a vida imposible.
Os tipos estaban acalorándose co asunto e a Moncho, que lle debían de estar pitando os oídos desde había un bo anaco, íanlle caíndo unha ringleira de apelativos agarimosos que o deixaban quedar como calquera tipo de personaxe, menos como unha princesa.
De socato, un dos amables tertuliáns calou. Deulle un cobadazo ao outro e logo fíxolle un aceno co queixo cara adiante para sinalarlle aos dous mozos que estaban sentados á mesa.
–Viches?
–Ordiá, ordiá!!
Parecía que tiñan ao Golem e ao Kraken diante deles. Pronto cambiaron o ton de voz. Baixaron dúas oitavas e mudaron o foco da súa atención e da súa ira. Intentei poñer o oído para comprender cal era o motivo da baixada do volume e o xesto dos meus veciños de mesa.
–Mira ti, que vergonza! E estes son os responsables, oíches?
–Que carallo acabo de levar! Xa me parecía a min.
–Perdendo onte e a estas horas por aquí. Deberon de ir por aí a festexar a derrota.
–Si. E agora a baixar a borracheira.
Xireime cara os mozos e decateime de que se trataba dos dous xogadores máis carismáticos do equipo de fútbol da cidade. Queridos e respectados, non só polas súas habilidades deportivas e o seu rendemento, senón tamén polo seu comportamento, pola súa humildade e pola súa cercanía coa xente.
Un deles queixábase de que ía quedar no sitio de sono.
Como enganan as aparencias! Que decepción! Eran as oito da mañá e estaban alí, na mesma cafetería ca min e que aqueles dous obreiros, que habían de ser afeccionados do equipo, que descubriron o pastel. Só hai unha cousa peor que un futbolista saíndo por aí de ‘baranda’ despois de xogar, un futbolista saíndo por aí despois de perder.
Os rapaces acabaron levantando o campamento. Fíxenme o despistado e deixei que marchasen sen que me visen. Saín detrás deles a unha distancia prudencial. Chegaron ao coche, montaron nel. Eu collín o meu e seguín coa persecución. Aparcaron na Facultade de Ciencias do Deporte. Baixaron con libros na man e empezaron a falar cos universitarios.
–Perdemos 1-0 onte en Tudela.
–E cando chegastes?
–Ás 7.30. Dez horas de viaxe. Estivemos a facer tempo na cafetería. Se non é porque tiñamos que entregar o traballo, non vimos.
–Estades tolos!–, dixéronlles.
As apariencias! As apariencias!
