RIDLEY SCOTT relataba un universo apocalíptico. As grandes corporacións dirixían o mundo e sometían a robots con aparencia humana como se fosen escravos. En Blade Runner, así se chama a súa obra mestra, Los Ángeles palidece no medio dunha chuvia inmisericorde que semella radioactiva e alterna cunha perenne sensación de afogo absoluto, de días sen luz.
"Eu vin cousas que os humanos nin imaxinaríades. Naves de combate ardendo con toda no cinturón de Orión. Vin os Raios C brillar na escuridade na porta de Tanhauser. E todos eses momentos perderanse para sempre, coma bágoas na chuvia. É tempo de morrer", acaba denunciando Rutger Hauer, o replicante que falece na escena cumio do cine de ciencia ficción.
Scott deu vida á súa meirande creación (Alien, non te enfades) en 1982. O mesmo ano que España organizou un Mundial de Fútbol, entrou na OTAN e viu gañarlle as eleccións xerais a Felipe González. Nin tan apocalíptico Blade Runner.
Raios C? Porta de Tanhauser? Non me toques a barriga, Ridley
Scott profetizou, pero non falou do tempo. Non se sabía se ía calor, frío ou se a cousa estaba morna. A película estaba ambientada en 2019. Ridley, meu, acertaches coa idea, pero quedaches curto por mil fodidos kilómetros.
Se viñeses a Galicia por Semana Santa, ou ao Mediterráneo, ou ao centro de Estados Unidos en xaneiro, ou a Cidade do Cabo, é posible que non te puxeses tan farruco co asunto da robótica e lle meteses máis caña ao tema do clima.
Este martes en Cerponzóns, contra as doce, o termómetro marcaba sete graos. A 23 de abril. Moito frío. Probablemente un dos 23 de abril máis fríos da historia. Dous días antes as Rías Baixas rozaran os 30 graos. 20 de diferenza entre a temperatura a mediodía do domingo e da mesma hora do martes.
A meteo é o típico tema que lle importa moito a todo o mundo cando lle afecta ao seu vestiario: coas chuvias durante as procesións de Semana Santa ou en vacacións de verán, coas inesperadas secas de inverno ou coas vagas de frío e calor cando cadra. Pero á hora da verdade só un puñado de frikis perden o tempo analizando as causas e outro puñado, aínda menor, de activistas, intentan convencer aos que mandan da necesidade de tomar medidas.
Tamén lle importa, de verdade, á xente do campo. Eses, sabendo pouca cousa do que ocorre no mundo, sábeno todo. Saben que o sol quenta máis, que chove menos, que chove máis forte cando chove, que vai frío e calor a destempo, que as patacas, as uvas ou as berzas saen malas e que este ano as laranxas van ter menos zume e van ser menos debido á pedraza que lles afectou antes de collelas.
Mentres, un puñado de traxeados sentados en butacas de coiro arredor dunha mesa de buxo deciden que vai ser do mundo e discuten sobre a idoneidade das súas políticas sen ter en consideración os danos irreversibles que o cambio no clima está a producir.
En Pontevedra, como ben é sabido, xa só hai dúas estacións: o verán (de maio a outubro) e a estación chuviosa (o resto do ano, se cadra ben). En Cidade do Cabo estiveron a punto de evacuar por unha seca sen precedentes, en Sevilla choran ano tras ano as inundacións pola procesión da Semana Santa, no centro de Estados Unidos baten récords de temperaturas mínimas en inverno e vai máis frío ca no Polo Norte, de onde os osos polares van emigrando na procura do fresco de Siberia.
Naves ardendo con toda? Raios C? Porta de Tanhauser? Non me toques a barriga, Ridley. Non me toques a barriga, que se eu che contara, ías saber ti o que é imaxinar.
