Opinión

Quérote, quérote todo!

Estamos soterrando a toda leña membros dunha xeración lendaria. Persoas que naceron entre os anos 20 e os 40 do pasado século. Persoas que en moitos casos viñeron ao mundo pouco antes de soportar a sima cruel e intelectual da guerra. Outras que sofriron unha primeira infancia coa estreiteza da posguerra nun país rural e entumecido pola escaseza, o frío e a falta de horizonte. 

As cifras que asolan os telexornais levan por diante a pel enrugada de persoas que estaban a vivir unha situación algo mellor da que viviron seus pais. Moitos deles emigrantes, moitos mariñeiros, case sempre ademáis labradores de arado romano, co esforzo supremo de expresar co seu suor o soporte da súa familia. 

Persoas cuns altísimos niveis de orfandade, que nesa época era relativamente frecuente que pais e nais morresen pouco despois da idade fértil. Moitas das persoas que enterramos viñeron ás cidades na procura de sustento cando se foi desenvolvendo esa tímida industrialización dos 60 e os 70, cando o primeiro babyboom. Fóron quen de reinventarse con catro pesos no peto. 

Especialmente Vigo e A Coruña, pero tamén o resto das cidades, acolleron a homes e mulleres que abandonaban as parroquias do país para entregar as súas vidas a novas escravitudes: un bar, un emprego xustiño, unha cartilla de embarque, unha tenda de comestibles, no mellor dos casos un emprego de funcionario, casas nas que limpar, e incluso algúns negocios que foron dando froitos grazas á economía especulativa, convertindo as nosas vilas en adefesios urbanísticos e enriquecendo a uns poucos. 

Eses que souberon retroalimentarse cuns poderes públicos incultos, liberais no económico, fascistas, militarizados ata as trancas e exentos de toda sensibilidade civilizadora. Xentes que no mellor dos casos non tiñan máis ca un certificado de escolaridade que significaba ler, escribir, as 4 reglas, asinar e pouco máis. E isto segundo as zonas, moitas veces por empeño das comunidades galegas en América. Tamén os que quedaron nas parroquias, nos Concellos da costa ou do interior e desde aló tamén educaron aos seus fillos, que nos 80 invadiron as universidades. Xentes que fixeron de gran sostén dos seus netos ata mesmo o día antes de que as tebras inzasen as súas vidas. 

Moitas e moitos que regresaron de Suiza, Alemania ou Inglaterra despois da súa vida laboral e viñeron xubilarse á patria. Hoxe os aplausos, todas as homenaxes, son por eles, principais vítimas desta merda que nos invade. 

Persoas que ían arranxándose coa escasa pensión non contributiva ou a estreita xubilación dos autónomos, nalgún caso apoiado pola rendiña dun piso ou un local que foran quen de adquirir nas mellores épocas hipotecarias. Persoas que Hoxe viven soas ou en residencias exprimidas por fondos de inversión, porque o estilo actual de vida non conxuga ben coa tradición da convivencia interxeneracional, o que engade desleixo, tristura e desolación. 

É absolutamente cruel o que nos pasa cos nosos queridos pais ou avós. Protexámolos, amémolos aínda que sexa na distancia, falémoslles, transmitámoslles toda a vida que podamos ata conseguir volver collerlles a man para lles dicir, cada un ao seu xeito, quérote, quérote moito, quérote mil, quérote todo. 

SARA, ANA. Duas mullerazas. Ana Kiro, a forza rural da nosa xente, o símbolo dese país que por baixo das xélidas formas da ditadura foi recuperando o seu orgullo comesto pola guerra e o fascismo. Ese Arrastraches o cú polas pallas maquillada como Leontyne Price cantando a Verdi, coa mirada cravada no horizonte. Gocen da galega como coa mesma nostalxia desta manchega que representou o glamour nunha época de plomo. Mil lembranzas da miña avoa cantando os temas de El Último Cuplé, o superdisco dos anos 50 co que Saritísima encheu de morbo e ledicia decadente aquela época gris. Ven y ven y ven, qué fermosura de cancións tan de cabaré con boa, boquilla longa, guantes ata o cóbado, brilli brilli e pálpebras caídas.

Comentarios