Riscos na auga
Podrece o corazón no silencio de cada noite, abouxado polas lembranzas de ilusorias vivencias, falsas todas elas como a luz da lúa e amparadas polos escintileos duns pérfidos ollos sen cor. Os teus. Pasaches, con decisión, o pecho da porta do xardín dos agasallos, que tiña, de desfrute, por meu, e do que tarde descubrín que non era máis que un mísero observador. Acaso provisorio propietario que nin dereito ten xa a regar,mimar ou admirar as xenerosas rosas, que cada outono van perdendo, tamén elas, a súa lúcida cor e que, traspasadas pola desapiadada daga da pálida dama, se volven cerúleas e inútiles. Coma min. Certezas, ou iso penso, que non foron senón estériles gravados en diáfanas augas de regatos e no po de non concorridos e deliberadamente buscados sendeiros, que desde que nacen están penados a unha efémera existencia. A non ser lidos nin paseados, segundo o caso. Destinados á nada.
–Agarda! Quedan moitas primaveras para evitar o desacougo da soidade que me ofreces.
–Non. Xa non. Sempre será inverno.
–Pensa! Non tes maletas que poidan agochar todo o vivido. As emocións.
Os sentimentos.
–Si que teño. Sempre estiveron abertas e agardando o momento.
–Entón non me queda máis remedio que odiarte!
–Farás ben. Estarás mellor. Seguro.
Estrelas que se apagan.
Pombas que se van.
Pensamentos que divagan...
Percibo como presentes e con melancólico desencanto aqueles pasados ventos de estío, movendo e conmovendo a traidora conciencia, sempre inquisidora e turbadora, nun triste epílogo de abafante prólogo.
Pasan os anos. Roma, un hotel, preto de Termini. Plasmado en cursiva, nunha parede, un escrito que chama a miña atención:
Chi viaggia senza
Incontrare l’altro,
Non viaggia, si sposta.
Comprendo entón que non vale a pena fuxir. Tampouco sei se o estou facendo.
Ramón Méndez Paz
CEIP Canicouva-Pereiró [Vigo]
Porvir
Liceo Real de Besançon, outubro de 1841.
Louis agarda que o fagan pasar ao despacho do director. Recibiu o aviso hai dous días, dende entón tivo tempo de repasar a súa corta vida académica. Todas as eleccións que tivo que facer, todos os apoios que recibiu, todos os esforzos que realizou. Os sacrificios dos seus pais. Os días bos e os malos. Os amigos e os profesores. O aprendido e o por aprender.
Na escola elemental, destacando sempre polo seu espírito traballador, pero non polos seus resultados. Apaixonado polo debuxo e a pintura, a escola de artes puido ser a súa elección. O decisivo apoio do profesor Romanet, que albisca o que ninguén máis. Con quince anos, o salto a París, a capital do mundo. A soidade, as dúbidas, os interrogantes, lonxe dos seus.
O pai no limiar do seu cuarto:
–Recolle as túas cousas, volvemos á casa.
A segunda oportunidade, xa en Besançon, máis preto do seu fogar. Traballo, firmeza, perseveranza, persistencia, tenacidade, reflexión. O primeiro ano superado, no segundo curso, o bacharelato de ciencias. O fracaso, o chasco, o desengano, a frustración, a desilusión. Non supera os exames. Debe repetir.
E agora, iniciado o novo curso, a chamada do director. O que quixo ser e o que é. O que podería ser e o que será. O que repetiría e o que cambiaría.
Volver á casa dos pais, traballar no curtidoiro, renderse, capitular, sucumbir, dobregarse, resignarse, abandonar, claudicar.
Arremuíñanse na súa cabeza os pensamentos, nerviosamente agarda, até o de agora non foi consciente de ter sido un privilexiado. O seu tempo rematou. Sente que fixo a súa parte, seica o seu camiño é outro. Agarda a conclusión dos seus estudos, agarda o epílogo dos seus devezos, agarda o remate dos seus afáns, agarda...
–Por favor, xa pode pasar, señor Pasteur, o director quere falar con vostede.
Germán Pérez Juste
IES Rosais 2 [Vigo]