Desde fai case 28 anos, o Ateneo Santa Cecilia leva organizando de maneira ininterrupida unha das exposición de máis prestixio do panorama artístico galego e nacional, Voilà la Femme. Esta mostra colectiva femenina busca reivindicar o espazo da muller na arte e tamén darlle visibilidad a novas artistas cunha curta pero potente traxectoria no mundo artístico.
Esta exposición, sobre todo nos seus últimos anos, pasou a ser unha cita obrigada na axenda cultural do Ateneo Santa Cecilia, lugar onde Voilà la Femme comezou a súa andaina no ano 1993 da mán de personalidades como o artista marinense Antón Sobral. De feito, aseguran os organizadores, a mostra do Ateneo é a exposición de mulleres que máis tempo se leva organizando de maneira continuada de toda Europa.
Este ano, que volverá a estar comisariada pola artista marinense Celeste Garrido. Será o primeiro no que as seis artistas invitadas a participar sexan galegas. "Decidimos facelo así este ano polas restriscións e a situación sanitaria. Así asegurabámonos de que as artistas podían vir colocar elas mesmas as súas obras", explica o presidente do Ateneo Santa Cecilia, Lois Dopazo. Este toque autóctono quedará marcado no longo percorrido de Voilà la Femme, por onde pasaron artistas da xeografía nacional e incluso de diferentes partes do mundo.
A exposición íase levar a cabo o pasado mes de maio, pero tivo que adiarse en dúas ocasións, primeiro ao mes de novembro, como consecuencia do confinamento, e despois ata o de agora, pola situación provocada pola pandemia, momento no que se decidiu modificar as artistas convidadas, adaptando así a mostra a situación sanitaria.
Este luns, a sede do Ateneo Santa Cecilia acolleu a inauguración desta vixésimo sétima edición da mostra. Ao acto, que se celebrou cumprindo co aforo permitido polas restricións sanitarias, acudiu a edil de Cultura, Itziar Álvarez, así como as propias artistas, representantes do Ateneo e a comisaria Celeste Garrido. A exposición poderá verse ata o próximo 31 de xaneiro.
Tamara Vázquez, de Santiago, fai unha reflexión sobre a explotación laboral da muller. Tampouco falta a fotografía da pontevedresa Lucía Otero, cunha serie en branco e negro centrada no espazo físico e o fogar; nin a escultura de cerámica de Cristina Chiarroni, da Coruña.