Botticelli como cómplice
Pecho por un instante os ollos e volvo verte inclinar a cabeza lixeiramente cara a atrás. As túas mans escoan o pelo mollado formando un suco de prata que escorrega entre as omoplatas, aproveitando o leito da túa columna, para terminar caendo na area. Imaxino as túas costas con sabor salgado, habitadas por cabaliños de mar e bandadas de merlos que corren nerviosos ata a altura dos teus ombros. Penso que debe ser un bo lugar para quedar.
Camiñas sobre a praia e os teus pés intríganme. De onde virán? Imaxínoos pisando a culpa que me abafa.
Todo isto, as túas mans, o teu pelo e as túas pernas, sucedeu en apenas cinco segundos. Outra vez o mundo volveu xirar ao teu redor, e azoreime ao sorprenderme admirando a túa nudez; pensei que a liña que separa a depravación da paixón ás veces resulta moi difusa.
Proseguín o meu camiño, pero botei unha última ollada travesa. Iso si, con disimulo, non sexa que o pánfi lo que habita en min se ofendese.
Hoxe o día está frío e gris. No libro de texto, unha Venus sobre a súa cuncha cóbrese con pudor, avergoñada ante as inquisidoras miradas que a xulgan. Porén, aquela mañá, ti nacías do mar exultante, allea á fascinación que provocabas.
Aburro o meu alumnado con volumes, perspectivas, eixos e diagonais. Adiviño na lámina un punto de fuga que ata o de agora me pasou inadvertido, unha liña imaxinaria que parte dos trazos de Botticelli ata converxer nas pegadas que debuxaban os teus pés na area, na vida que estalaba nos teus costados.
EDUARDO RODRÍGUEZ SAIZ
IES Alexandre Bóveda [Vigo]
Un amor de vertedoiro
Pasaron anos xa desde que se bicaron por primeira vez. Non un bico como entendedes os humanos, claro, senón máis ben un chispazo de electricidade. No mundo cibernético tamén existen o amor, a atracción e as risas, pero todo traducido a código binario.
X-24 era un brazo robot que se encargaba de soldar portas nunha fábrica de coches. P-56 era un lector de códigos de barra dun supermercado. Coñecéronse, claro está, no taller de reparacións do barrio, despois de que os dous fallasen por unha subida de tensión. E subida de tensión foi a que sentiron ao verse, que non quixeron separarse nunca máis. X-24 empezou a chispear todo o tempo e a P-56 sooulle o mesmo ping-ping do pack de doce bricks de semidesnatada. Foi un amor a primeiro infravermello.
Desde entón, as visitas ao taller foron moito máis doces e chegaron a fi nxir avarías para volver estar xuntos. E iso que os dous eran moi cumpridos no seu traballo, pero de cando en vez desenchufábanse. Así foi como empezaron a verse.
Por desgraza, os humanos teñen pouca paciencia cos aparellos que se estragan de continuo, así que o supermercado e a fábrica de coches decidiron prescindir deles e substituílos por uns modelos máis modernos, que viñan do Xapón e non se estragaban nunca.
Agora X-24 e P-56 viven no vertedoiro. Un xa non ten o seu soldador nin o outro a súa pantalla de luces, pero non os necesitan. Pasan os días compartindo parafusos, brindando con aceite de motor e dicíndose poesías por fi bra óptica.
E así gozan da vida, porque incluso os aparellos máis simples teñen o seu corazonciño.
GABRIEL ROMERO DE ÁVILA CABEZÓN
IES Ricardo Mella [Vigo]
