Opinión

Perdín a cabeza / Sempre tarde

Perdín a cabeza

Na oficina de obxectos perdidos, durante a fin de semana, esperei horas entre nenas que extraviaran a inocencia e anciáns que perderan o tempo durante a súa mocidade. Cando chegou a miña quenda, díxenlle á funcionaria do portelo:

-Bos días. Perdín a cabeza.
-Ten algún número de referencia, factura ou signo indicativo que acredite a propiedade da súa cabeza?
-Non…, pero podería identificala ao instante.
-Acompáñeme á terceira planta. Recibimos moitas cabezas este ano, o almacén quedóusenos pequeno… Sección cabezas… A continuación da sección da perda de vergoña e dignidade.

Paseamos entre os andeis onde se amoreaban as unidades craniais, roldando os corredores, entre milleiros de cabezas que neses intres estaban a ser buscadas polos seus donos. Finalmente atopei a miña. Na balda máis baixa, chea de po e arañeiras. Segundo a funcionaria esa unidade levaba alí tempo de máis....

-É miña, sen dúbida.
-Ten vostede que acreditar que esta unidade é a súa cabeza.
-Cal é o procedemento burocrático?
-Señor, xeralmente ninguén a recupera. Só unha muller conseguiu recuperala.

Tivo que vencer a burocracia do funcionariado, saltar rexistros e trámites, abrir dilixencias oportunas e, como non, aproveitarse de certas amizades no ministerio. Unha gran cabeza, aquela muller...

-Podo ensinarlle unha foto.

Era a fotografía do meu dni, que fora inservible durante moito tempo. Na policía, no banco ou no supermercado nunca eran capaces de asegurar se a imaxe do meu carné era realmente miña, ao carecer eu da parte do corpo humano que se encadra en todo documento identificador.

-Terei que consultar co superintendente. Fareille chegar o seu caso.

Aos poucos minutos, un home veu cara a min con andares distinguidos. Cando me deu unha aperta de mans, non puiden mirarlle aos ollos. Carecía de cabeza.

Óscar Sabín Fernández
IES Audiovisual de Vigo [Vigo]


Sempre tarde

Como cada mañá, era tarde. Gustábame deixar todo recollido, limpar o baño, tender a colada… Así que agarrei o maletín e o abrigo e saín correndo. Mentres cruzaba o parque, non deixaba de ver o meu móbil para revisar as mensaxes e comprobar a hora. Ensimesmado nos meus pensamentos, de súpeto, algo me deu nas costas e soltei un grito afogado, xireime e alí estaba: un home de idade avanzada suando e coa respiración axitada.

-Perdoe, caeulle isto.

E tendeume unha pequena bolsa de raias. Menos mal! Tiña o meu disco duro co traballo de todo un ano! Cuspín un "grazas" apresurado, dei a volta e botei a correr para non perder o metro.

A mañá seguinte non foi diferente, outra vez con présa, cruzando o parque volvín ver o ancián sentado nun banco, sorriume e levantou levemente a súa boina.

Fixen unha xesto que podía interpretarse como un sorriso e seguín apurado cara ao metro. Dende aquel día esa rutina repetiuse. O meu xesto foise transformando nun leve sorriso e ata algún día acompañouse dun aceno coa man. Sempre entraba no metro co propósito de ir un día máis cedo e botar unha parrafeada con el, agradecerlle o gran favor que me fixera.

Aquela bolsa para min era como un tesouro. Pero, á maña seguinte, ese propósito esvaecíase co movemento das agullas do reloxo.

Por fin o día chegara. Saín con tempo, parei nunha cafetería e pedín dous descafeinados sen lactosa e sen azucre, supuxen que coa idade só se podería tomar así. Podía ver o parque á outra beira da rúa. No banco habitual a boina gris sobresaía por encima do buxo. Baixei á calzada sen apartar a mirada da boina, ao tempo que un gran camión pasaba pola rúa.

Beatriz Somoza Pires
CEIP Plurilingüe de Riomarior [Vilaboa]

Comentarios