Opinión

Treboada de primavera / A bela adormecida

Diario de Pontevedra, en colaboración coa Fanpa e o Concello de Pontevedra, publica cada día dous dos relatos finalistas da VII edición do concurso literario

Treboada de primavera

A treboada está cerca. O aire enrarécese. O vento sopra cada vez máis forte. O azul do ceo deixa paso ao gris, desapracible, triste. El atópase no xardín, lendo. Mira cara ás nubes e nega coa cabeza. Eu obsérvoo de lonxe. Desde que o vin por primeira vez, cando era nena, os seus ollos castaños e o seu cabelo despeiteado estivéronme perseguindo en soños. Hoxe, tras o estoupido da treboada, verei cumprido o meu desexo.

O vento fai de randeeira e balancéome suavemente. O frío que comezo a sentir non me afecta: xa o escoito vir. O lóstrego que anuncia a terrible treboada estase achegando. El levántase, deixa o libro a un lado e mira cara ao ceo. Eu caio e convértome en pequenas pingas. Todas caen e algunhas rematan a súa viaxe moi cedo: toparon cun paxaro desprevido ou cunha árbore demasiado alta. Sinto como se pequenas partes de min fosen desaparecendo. Pero a pinga que leva o meu desexo segue intacta.

Simplemente cae. E cae. E cae. E segue caendo ata que fi nalmente alcanza o seu destino: os rosados beizos do mozo. Ese era o meu soño: chegar a formar parte un día, aínda que só fose por un segundo, del. Sabía que estaría no xardín no momento da tormenta. Sabía que miraría cara a arriba; sempre lle gustou observar as nubes. Así que tamén sabía que podería ver o meu soño cumprido. Sabía que podería darlle un bico, por efémero que fose, e que o lembraría aínda cando non estivese completa e me convertese tanto en xeada como en auga salgada. O meu derradeiro pensamento sería el e o suave tacto dos seus beizos e, con iso, tería suficiente.

ANDREA PRADO PEREIRA

IES Illa de Tambo [Marín]


A bela adormecida

Son as sete e non espertou. Os berros da súa nai, Mercedes, non a sobresaltan, pois está demasiado cansa para erguerse. Non é só cansazo físico, senón unha mestura de doenzas variadas. Mercedes séguea chamando, agora con rabia, furiosa pola idea de que Laura perda as súas tan necesarias clases. Á rapaza dálle igual. Leva dez minutos esperta sen mover máis ca os pés, pequenos e fríos. A nai achégase á porta e ábrea con tanta forza que esta peta contra a parede, provocando que Laura se erga rapidísimo.

Aínda que a súa nai a mira en fite, Laura non é totalmente consciente do que ocorre. Só pode pensar nas súas liortas interiores. Isto vai acabar con ela. Os pés seguen fríos e moi delgados, igual ca o resto do corpo. Xa hai tempo que comezaron as súas disputas interiores e agora estas tornan nunha guerra que a está matando. Ela quere asinar a paz, pero a loita é tan intensa que o seu exército non llo permite. Tamén ten frío nas mans.

Pasaron nove meses desde a súa última regra e morre de ganas, literalmente, por ir ao centro de saúde e que eles asinen a paz. Pero antes débese erguer e sacar as forzas que tan durmidas estiveran. Levántase pero non se levanta. Aínda non espertou? Si, está esperta noutro mundo. Os pés e as mans xa non están fríos. Non existe o frío. Rematou a guerra. Laura ve como a súa nai cae ao chan e corre ao seu carón para axudala, pero non pode. Será isto un soño? Non, os soños xa morreron e o que non son soños tamén. Laura comprende que o seu exército perdeu a guerra. É outra Bela Adormecida que xa non vai espertar.

VERÓNICA SILVA FOLGAR

IES As Barxas [Moaña]