Cos ollos-vivos de Manolo Moldes, as rúas de Pontevedra baixaban ateigadas dun público municipal polícromo e fabuloso, inxel e máxico; as rúas centenarias vestían coas galas dun entroido perpetuo, e o seu trazado pegaba as reviravoltas duns miolos magníficos, lúcidos e bébedos; tiñan cores as pedras, mesmo coruscaban e formaban eternos arcos que as vellas pintaban; cantaban as árbores sonatas barrocas e, no ceo, as estrelas desvelaban os segredos do tempo e mais do espazo.
Alampaba o tempo, mesturá banse as estacións, escintilaba o fulgor do caletre. Tinguíanse as palabras, cubertas de polimórficos veludos.
Pero hoxe non hai máis que cemento, liñas rectas e grisalla; un po que afoga un pranto de bolboretas ácromas no fondo da gorxa, unha tesoira que engaima e acerna a ollada: a avarenta terra levou para si a Manolo Moldes. A nós roubounos a cor, a forma e a ledicia.
