CADA VEZ que abro unha lata ou preparo un prato precociñado, acórdome de Alfonso Castro Beiras, o cardiólogo finado hai uns días. Cando o entrevistei, haberá uns dez anos, pregunteille se, ademais do tabaco (un gran problema daquela e hoxe), había algo que o preocupara moito como cardiólogo. E contestoume que o sal. Dicía que os produtos preparados que se vendían en España tiñan un alto contido en sal e que ninguén o miraba, cando é un elemento que inflúe na hipertensión. Ao pouco tempo, o ministerio encargoulle a el e a outros cardiólogos de España un estudo sobre o tema. De aí vén que eu mire non só o contido en calorías ou graxas, senón tamén en sal. Aínda que a lei obriga a incluír información nutricional en todo produto que se vende en España, non sempre é doado miralo, e moito menos comparalo. Hai quen o agocha moi ben (letra tamaño gnomo) e quen te engana destacando a composición por unidade («só 46 calorías!») e non por cen gramos (479 quilocalorías). Un pensa que a cousa foi mellorando en canto á información sobre nutrientes e ingredientes que conteñen os produtos preparados, pero... Hai anos, Guillermo, o informático, mostroume un doce de chocolate (deses que temos comido mil veces de nenos e que ás veces veñen con cromos) que non levaba cacao na composición. E hai uns días atopei un té (iso dicía a etiqueta) que non levaba té. Sabemos todo o que estamos comendo?
