Opinión

Testar

HAI QUEN cre que facer testamento é como chamar á morte. Convencido, retarda o labor ata que non queda máis remedio ou morre sen testar. No outro extremo están os precavidos, os que poñen todo en orde moito antes: por exemplo, cando nacen os fillos. Supoño que para os primeiros podería encargarse algún estudo que demostrara que testar non acelera a morte (agás, quizais, nos culebróns), pero as supersticións son resistentes á lóxica. En liñas xerais, redactar testamento é como facer un compendio da túa vida, no que marcas o máis valioso, o que queres que pase aos que te van sobrevivir. Claro que ás veces iso é deprimente: tras anos vivindo, miras en derredor e descobres que o único de valor que tes é, posiblemente, unha casa e uns cartos. Aquela figuriña, aquel cadro, aqueles libros aos que tanto cariño tes, mesmo aquela cara antigüidade, non valen ren. Tamén te podes decatar de que esas cousas que gardas como ouro en pano (quizais un reloxo caro, unha pluma ou calquera chorrada así) e que preservabas de mans descoidadas van acabar ou nesas mesmas ou noutras mans descoidadas. Tantos anos atesourando cousas e... De todos xeitos, agás se pensas reencarnarte ou resucitar, tería que darche igual: ti non vas estar para ver o que fan co teu legado. Iso é bo argumento para facer testamentos explosivos: total, tampouco vas oír as maldicións que van lanzar sobre ti os teus herdeiros. Por sorte.

Comentarios