UN TEMPO no que xurden regueifas por sorpresa, de súpeto, en cando abres calquera porta da casa, batallas inauditas, das que nunca se agardarían, coma eses sustos que che dan no cumpreanos ante os que temos que poñer cariña de ovella. Claro. Se é o meu cumpreano. Vós sodes seres marabillosos. Estamos xuntos. Contamos connosco. Como festa, estupenda. Como sorpresa, do carallo.
A guerra de hoxe non é dos xenerais que flanquean ao doutor Simón, ese anxo desaliñado que tanto amamos, nen das que se monta a Brilat contra o bicho, estea onde queira que estea o virus cabrón. Nin a guerra crucial que se libra nas Ucis con médicos e enfermeiros perseguindo a vida con toda a súa forza e capacidade. Nen a guerra semántica sempre na boca do Presidente, magnificando o seu posto de mando. Nen sequera esa guerra de cifras case en código aberto que de momento nos abochorna ante o mundo. Nen a guerra política na que saltou polos aires o concepto descentralizado do reino.
E tampouco é a guerra de Cannon contra Nikon, os dous xigantes, as duas filosofías da fotografía popular de hoxe. É unha guerra de teleobxectivos. A que estes enormes lentes establecen co concepto de honestidade, de verdade, de harmonía entre a realidade e a súa representación mediática. Antes do confinamento, vostede ve a Michelena ás 8 da tarde chea de xente. Vostede está mirando sen intermediación nengunha. Só cos seus ollos.
Se fai unha foto cun obxectivo sen máis, dos ordinarios, dos que case non distorsionan, verá case a mesma xente, ou incluso algo menos, porque a lente vai acotarlle o espazo e ao conxelar a imaxe verá mellor o que ten máis perto. Se en cambio a fai cun obxectivo dos chamados "gran angular" a foto aparecerá con pouca xente, xa que o espazo que vostede ten diante agrándase creando unha sensación de amplitude que minimiza, neste caso, aos peóns. Se en cambio utiliza un teleobxectivo, conseguirá unha imaxe na que desde o Concello case pode tocar coa man a Peregrina, con toda a xente da rúa apelotonada na súa retina, transmitindo unha sensación de abarrote.
Iso foi o que pasou coa saída das criaturas o domingo. Se vemos desde arriba todas esas fotos de multitudes infantís xogando nos parques, as distancias seguro que eran acaídas e responsables. Se eu saio do meu portal para a dereita, teño unha cola da farmacia e outra do Froiz. Con frecuencia hai 5 ou 6 persoas na farmacia e 10 ou 12 no Froiz. Se os miro sen moverme do portal, vexo abundancia. Se camiño, vexo a esas mesmas persoas, unha por unha, gardando fielmente a distancia sanitaria. Tristes, pero hixiénicas.
En 1994 La Fura estreaba en Lisboa o seu espectáculo MTM. Non había escenario. Só cámaras de video, enormes pantallas e paredes móbiles. O espectador corría entre os actores, entre a peculiar violencia provocadora da compañía. Dous espazos pechados. Desde o lugar que che tocaba estar, só vías do outro espazo as imaxes que che mostraban. Lograban unha enorme eficacia na transmisión do terrible que era a outra parte do mundo, a que ti non eras quen de ver. Iso é a manipulación informativa, campo no que a imaxe é sumamente eficaz. A guerra dos teleobxectivos, coa que o ABC entrou en liza desde a súa portada cunha imaxe na que suxería que os vascos de Donostia, unha das cidades máis cultas e cívicas, se tomaban de coña a distancia social. Todo para alimentar esa caterva de cans famentos de casquería para pelexar no twitter.
SHAKESPEARE. E xa que falamos da Fura, onte mesmo transmitía en directo unha performance sobre A maldición da Coroa, baseada no Macbeth de WSh. Se lles gusta o teatro, poden ver esta representación tan senlleira, desde a casa, pero co selo dunha das apostas creativas máis intensas do noso tempo. Unha sesión que teñen na canle da Fundación Épica de La Fura dels Baus e que poden gozar desde as pantallas do seu computador.
