DESESPERACIÓN. Esta é a palabra que mellor resume un estado da nosa alma colectiva que non acerto nen como chamarlle. É caridade? Pode ser. Será caridade, pero non esa caridade á que estabamos acostumados antes do corona. É o berro silente dos invisibles, dos que nen sequera figuran nos Ertes, nen no paro, nen ás veces nos rexistros das asistencias sociais. Un relato que vence todos os discursos emocionais do Presidente, que convirte en viruta toda a boa vontade do alcalde ao pedirnos cordura, que en definitiva sobrepasa o bó facer, incluso a abnegación das autoridades e nos fai camiñar pola realidade máis profunda da cidade, que pode ser tamén a máis oculta.
Hai aínda poucos meses existía unha corrente bastante crítica, por exemplo, co Banco de Alimentos. Non parece lóxico que os recursos destinados á solidariedade se merquen a prezo de venda ao público dos grandes supermercados, podendo mercarse a prezo de coste. Outro exemplo. A esmola de rúa. Moitas persoas non participan, non por falta de xenerosidade, senón porque creen que ese tipo de axudas deberían vehicularse a través dos servizos de benestar social. Porque o equilibrio máis xusticieiro é o que exercemos todos con impostos que se distribúen entre os servizos públicos e as economías domésticas máis doentes.
Seica hoxe eses razonamentos saltaron polos aires. A situación é tal, que hai un imenso trafego de xente voluntaria, moita dela vencellada á Igrexa, pero tamén a entidades veciñais como a de Monte Porreiro ou persoas que colaboran individualmente para que as familias reciban algunha axuda. O que importa é que as despensas non se vacíen e que os alimentos cheguen a onde se necesitan. Non importa nengún outro dato: –Precisas? – Toma.
A inmensa maioría non figuran nos rexistros sociais de Concello e Xunta, non. Son as que nen sequera aí chegan, as que viven no marxe marxe, ao chou dunha estreiteza radical. Son 1.500 familias. Mil-cin-co-cen-tas-fa-milias que nen sequera se dirixen aos Servizos Sociais para manifestar a súa necesidade.
Seica os novos públicos desta solidariedade privada son persoas que practican algún tipo de economía sumerxida, de traballos ocasionais, de eventos, algúns vencellados ao mundo cultural, á hostelería ou á construción, que non dispoñen dun apoio familiar e acoden á caridade para xantar. Persoas que nunca pensaron verse así. Únense aos migrantes con problemas de rexistro que viven entre nós, e outras ducias de situacións que non forman parte do torveliño consumista, derrochador e farturento da nosa sociedade.
Os reténs habituais da solidariedade urbana tiveron que multiplicarse. Para as criaturas dos comedores escolares, para as familias que sí acuden aos servizos públicos. Algo que ocorre en todas as cidades, segundo comenta Paloma Castro, a concelleira de Benestar. Carlos Diéguez, a alma mater da asociación de Monte Porreiro cifra nunhas 500 familias as que van á procura de alimentos á súa entidade. Persoas ás que aínda non chegou a axuda pública e que se agarran, agradecidas, ao único flotador que teñen á man.
NOSA SEÑORA DE PARÍS. Monumental e recomendabilísima esta novela de Victor Hugo, arquifamosa polo cinematrográfico Quasimodo e a súa adorada Esmeralda, nas múltiples versións que o Xorobado de Notre Dame fóron levadas á gran pantalla. Pero á marxe da súa trama principal, a novela resulta unha matizadísima pintura do París do XIX no que teñen un protagonismo especial os que o autor denomina como a Corte dos Milagres. Unha maré humana de pordioseros, de lisiados, inmigrantes rurais chegados á cintileante capital francesa e que tamén inspirou outra enorme novela do autor, Os Miserables. Por fortuna, a intensidade dese relato resulta imposible hoxe. Pero pode establecerse, coas distancias e poñendo nun altar a dignidade de uns de de outros, un certeiro paralelismo.
