NUN DOS meus periplos polo interior da provincia de Pontevedra, pola Galicia profunda, cheguei a un pobo dos que quedan poucas casas, pero fermosas desde o punto de vista construtivo. Pese a que o ladrillo e o bloque cara vista pugnan por invadir de xeito furtivo a paisaxe rural, esta aldea aínda conserva a esencia da arquitectura popular galega con casas de pedra, patíns fermosos e tellados a varias augas que loitan valentemente coas inclemencias do tempo para manterse erguidos cumprindo a súa función como si da alegoría dunha resistencia numantina se tratara.
Con ese panorama de fondo, cheguei xunto á igrexa parroquial, un templo pétreo levantado co suor e o esforzo dun pobo sometido aos arbitrios dos caciques do momento e da autoridade eclesiástica preocupada en ter unha manifestación do poder de Deus na terra desde onde inculcar aos devotos ás virtudes da fe e o medo ao castigo divino administrado desde o púlpito pola voz autorizada do párroco de turno.
A igrexa estaba pechada e no exterior da mesma estaba unha vella enloitada, desas tipo Mamasunción, da película do mítico e recordado Chano Piñeiro (non suficientemente reivindicado e ao que Galicia lle debe moito e, polo que se ve, aínda vai para longo o pagamento da súa débeda…). A anciá portaba na man unha rama de olivo cortada xa había varios días e que amosaba síntomas de se estar secando.
Agora teñen moitas parroquias que atender e antes, os curas vellos, facían un recorrido por tódalas igrexas os domingos para que non nos faltara a misa
Chamoume máis a atención porque non era Domingo de Ramos, senón de Resurrección e xa acabara a Semana Santa en prácticamente todo o mundo cristiá coñecido polo que a súa extemporalidade era máis manifesta si cabe.
Fun dar unha volta polo pobo, fixen unhas cantas fotografías dun conxunto de hórreos desvencillados e paseei polas corredoiras que daban acceso ás distintas vivendas que aínda quedaban en pé na aldea, prácticamente abandonada na súa totalidade.
Volvín de regreso cara ao punto inicial da miña visita, á igrexa, e a vella seguía na mesma posición, impasible e co improvisado ramo de olivo a mercede do vento que comezaba a soprar cada vez con maior intensidade tentando descorrer o pano negro, máis ben amorronado e descolorido, que cubría a cabeza e agochaba un rostro curtido, unhas meixelas chuchadas cheas de enrugas e uns ollos diminutos que non deixaban de mirar cara a porta pechada do templo.
Nese momento, pasou xunto a min unha muller, que rondaría os 65 anos de idade, e pregunteille que lle pasaba á vella e díxome: "Ven tódolos días á igrexa desde o pasado Domingo de Ramos, pero o cura, que é un rapaz novo, non vai vir. Agora teñen moitas parroquias que atender e antes, os curas vellos, facían un recorrido por tódalas igrexas os domingos para que non nos faltara a misa, pero ese novo non a fai si non é a intención de alguén (é dicir, si alguén a paga) e, claro, nesta parroquia pequena non sempre se pode. Ademais, para animar a que a xente bote as misas o cura di que si non se acude a misa de domingo pécase, pero onde imos nós a oír misa si o cura non a dá aquí? El quere que vaiamos onde está a Rectoral, pero quen nos leva e nos trae? Así que agora non se fai misa aquí tódolos domingos e o de Ramos oficiaronna nun pobo preto daquí que ten máis veciños e ademais é onde esta a Rectoral polo que non se celebrou a Semana Santa".
A señora seguiu o seu camiño e eu quedei xunto ao meu coche uns minutos máis agardando a ver que facía a vella e así chegado o momento, de súpeto, a anciá abandoou o seu particular mannequin challenge e emprendeu a marcha de xeito acelerado cara a súa casa rosmando dun xeito audible: "Cona que pariu aos curas! E agora que vou facer eu sin o ramo bendecido e a auga bendita cando veñan as tormentas? Como vou protexe-la miña casa? Pois algo terei que facer, xa verei como me apaño, pero sin auga bendita non quedo".
Aí dinme conta de que algo está a pasar na nosa sociedade cando ata unha vella ten que tomar cartas no asunto para non quedar sin protección divina diante das tormentas por falta de sacerdotes e pensei eu: Si comezan as beatas a apañarse sen cura agora si que imos camiño da fin do mundo, ou non?
