NON SEI quen son, sen os meus recordos, as vivencias que se acumulan ao longo dos anos cos seres queridos. Por iso penso no alzhéimer coma nunha doenza terrible, que no seu avance sen retorno vai borrando todo rastro da memoria, os nomes, as caras e ata os sorrisos das persoas máis amadas.
Hoxe [mércores] celébrase o día mundial desta enfermidade dexenerativa que, porén, resulta moito máis dura para as familias de quen a sofre. Non só teñen que afrontar o impacto da perda de memoria da persoa afectada, senón que ven como se volve dependente no seu día a día, con síntomas como cambios na conducta e no carácter, desorientación ou dificultades na mobilidade.
Hai novas esperanzadoras que agroman ao chegar esta data, que falan dunha molécula que frea o alzhéimer nos ratos ou dunha aplicación que creou unha rapaciña de Nova York para que a súa avoa de Hong Kong que padece a doenza non a esqueza e poida comunicarse con ela. Queda moito camiño por andar, pero hai moita xente traballando duro, como fan as asociacións Afán de Burela e Afa Viveiro, que procuran unha vida mellor para os enfermos e as familias e que hoxe saen á rúa. Non pasen de largo.
