Blog | A lume maino

Os exploradores

Un oso polar xoga na neve. EFE
photo_camera Un oso polar xoga na neve. EFE

O VERÁN pasado, o meu fillo Daniel, que aínda non cumprira os cinco anos, propuxo que foramos ó Brasil de vacacións. Ocorréuselle a feliz idea logo de desenvolver no colexio un proxecto sobre a selva amazónica. A súa idea era a de tocar aquelas árbores altísimas de follas enormes e corpos tan grosos que non hai persoa que os abrace, e os caimáns, tucanos, preguiceiros e tantos outros animais que aprendera a situar naquel ecosistema e ós que se achegara a través de fotos e maquetas caseiras. Así que desta volta, que estamos a traballar o Polo Norte con porexpan e goma eva azul, dáme no nariz que proporá unha excursión a Laponia, a fin de visitar a casiña nevada de Papá Noel, ou a Groenlandia para achegarse ós últimos osos polares que sobreviven ó desexo.

Resulta que mentres os pais e as nais estamos ó noso, crendo que os cativos pasan as mañás trazando as primeiras letras ou pintando calcetíns de Nadal, eles viaxan polo mundo enteiro, percorren os recunchos naturais máis marabillosos e regresan á casa como auténticos exploradores, con mil aventuras que contar. A penúltima foi a dunha tartaruga que navegaba polo océano e deu cunha palliña de plástico que se acabou coando polo seu nariz e a feriu. O meu pequeno chegou da escola tan alporizado que desde entón só toma o Cola-Cao bicando a cunca, nada de sorber con pauciños de plástico que poden esquivar o camiño da reciclaxe e rematar sucando o mar.

Por sorte, aínda contamos con profes que cren no poder dos nenos

De pequena escoitei moitas veces iso de que os rapaces teñen nas súas mans a posibilidade de mudar o mundo. Crino durante moito tempo. Supoño que ata que empezaron a acumularse refuxiados na porta da casa mentres milleiros de ollos adormecían á calor das luces de Nadal. Ou cando a listaxe de políticos imputados e millonarios empezou a dispararse á par que acuñamos a expresión pobreza enerxética. De súpeto, un día os contos adquiren outro sentido. Atópaslle o coello ó mago e a barba de ‘pega’ ó Rei. Todas as mans de cores pintadas nun mural nunha parede escolar vanse esvaecendo entre os titulares do cotián, e das promesas de patio e das cartas manuscritas quedan lembranzas tenras que voan no ar como delicadas burbullas de xabón. Por sorte, aínda contamos con mestres e mestras que seguen apostando polo poder incrible dos meniños, que con pequenos xestos todo o poden. Aínda hai profesores dispostos a pintar novos murais e cativos con ilusión por poñer as mans e por asombrarse con canto lles arrodea.

Ó meu neno fascínanlle os animais. Presentoume o bufo nival e mailo raposo ártico. Xuntos coñecemos a diferenza entre focas e leóns mariños, situamos os pingüíns no Sur e aprendemos que un oso polar ten un olfacto cen veces máis potente que o noso. El sabe ademais que a neve se derrete por canto contaminamos as persoas. Está en Infantil, pero ten claro que na casa sobra un coche, que ten que haber alomenos dous cubos para o lixo e que o plástico é unha ameaza para os fondos mariños, pero tamén para a nosa saúde, porque acaba sendo o xantar dos peixes que levamos ó prato.

Onte construímos o noso propio iglú e ata puxemos un inuit pescando no Ártico. Logo vimos abrazados outro anaquiño do documental que segue de preto a odisea dun oso polar que queda sen xeo. «Vaise derreter de todo?», preguntou coa tristura pendurando deses olliños ávidos de esperanza. «Non! Claro que non!», prometinlle eu. Así que agora teño a difícil tarefa de manter os polos conxelados e os osos polares a salvo, alomenos ata que el sexa o suficientemente grande como para coller o testemuño. O mellor de todo é que os dous cremos que é posible.

Comentarios