Opinión

Tensión nacional non resolta

BOTEI A fin de semana con ducias de xornalistas de todos os recunchos do Estado español das autonomías e das comunidades de veciños e tamén de ultramar. A tope. Xa sei que, de entrada, non semella o plan máis atractivo para uns días de lecer. Neste caso, o encontro viña motivado pola entrega do premio Planeta de novela en Barcelona, a capital desta tensión nacional non resolta que ocupa as cabeceiras dos telexornais e que olla para nós desde as primeiras dos periódicos.

As do xornalismo, cando nos xuntamos, somos xentes ben prosmas. Reunión de pastores, ovella morta. Falamos de horas de peche, vidas estresadas e de se seremos quen de encetar a crise dos medios tradicionais e non tradicionais, de sobrepoñernos ao medo á falta de relevo xeracional entre os nosos clientes-lectores. De atoparmos un modelo acaído para estes tempos de urxencias e primicias idiotas que supoña que a quen nos dedicamos a isto nos paguen polo noso traballo. Que non será tanto pedir, digo eu. Que as xornalistas temos facturas, alugueres, hipotecas e o escuro vicio de comer todos os días.

Malia o interese que esperta un premio literario dotado con 600.000 euros (ou 100 millóns das antigas pesetas, que cantan os Novedades Carminha), os ruxerruxes e porras sobre os posibles gañadores, as consabidas crónicas de corazón cultureta e a ilusión que me fixo atoparme en carne mortal coa marabillosa Isa Calderón de Reviews Fuertecitas, a lousa do monotema secesionista. Non se falaba doutra cousa, amigas. Cantas veces, desde a idea preconcibida de que Barcelona é neste tempo unha cidade na que só se respiran odio e carraxe. A realidade ás veces é teimuda e estraga os bos titulares.

As 'plumillas' de provincias poñemos os ollos en branco



"Yo no sé cómo alguien puede ser nacionalista". Abre a espita. Adoita ser un dos que procede da burbulla mediática madrileña. Desa espiral do silencio que contempla as periferias como algo anecdótico, chusco e/ou molesto e que non entende como nacionalismo o máis hexemónico de todos eles, o español. As 'plumillas' de provincias erguemos a cella e poñemos os ollos en branco. "¿Y tú escribes en gallego?", preguntan, con sorpresa. Confesas que non é por amolar os mesetarios, que a maioría do teu público (potencial, alomenos) é galegofalante. Así de doado.

A súa identidade "nacional" construída e publicada exclúenos a quen falamos linguas distintas do español, mais tamén a cántabros, extremeños ou rioxanos, por periféricos e insignificantes. Mesmo a Castela comuneira se converte na Outra e ata Andalucía queda reducida e caricaturizada nunha deturpación do seu folclore. España son eles, pero non conciben que as demais poidamos non sentirnos cómodas nese traxe no que ningunha peza nos acae.

No municipio onde naceu miña nai, en Campoo-Los Valles, dos emigrados a Euskal Herria dicían que ían traballar a provincias. Ás Provincias Vascongadas. A cotío teño a sensación de que desde a Brunete mediática non son conscientes de que somos máis os de provincias. Non se decatan de que os seus columnistas estrela, as súas voces autorizadas, os seus todólogos, teñen máis ben pouca pegada en espazos cunha "prensa regional" forte, que —nos nosos paisiños— suma moito máis público que calquera das cabeceiras de Madrid. Que El Mundo é o suplemento de El Correo Gallego. Que se pides un país nunha tenda de Lugo poñeranche un pan do país (de Friol, posiblemente), un queixo do país (da Ulloa) ou un viño do país, deses acedos que furan o esófago; nunca o xornal de Prisa. Que nós tamén sufrimos todólogos, ollo, pero son os nosos.

Comentarios