CARLOS TAIBO e outros defensores do decrecemento empregan moitas veces o exemplo do iogur. Vén a dicir, en síntese, que os diferentes elementos que compoñen o produto final –o leite, os anacos de froita, o plástico e o aluminio do envase...– suman uns 9.000 quilómetros de viaxe polo planeta ata chegar á nosa neveira. ¡Imaxínense o dispendio en combustibles –e as consecuencias diso para o efecto invernadoiro– e a cantidade de refugallos que se xeran! E aínda así sáelle rendible –en termos económicos, obviamente, que son os únicos que parecen contar– á industria.
O exemplo vén a conto das protestas dos gandeiros nestas últimas semanas en Galicia. A crise non é do prezo do leite. Iso pódese solucionar cun parche que talvez dure uns cantos anos. Pero a crise, a de verdade, persistirá, porque é a dun modelo produtivo que estrangula o elo máis débil da cadea para que uns poucos, en nome da globalización, se fagan cada vez máis ricos mentres se destrúe o planeta. ¿Pódese –débese, incluso– voltar a pensar en clave local para que a vaquiña do veciño produza o leite que tomo eu? Está claro que para iso habería que mudar a nosa mentalidade. Porque non sempre o máis barato para o noso peto nun momento puntual acaba sendo o máis barato a longo prazo.
