Opinión

Era 10 de agosto

Era... levaba varias noites observando o palacete do veciño da miña tía, pois a media noite prendía unha luz e saía ao campo.

Eu non é que fose tantas veces á casa dela, pero aquilo era chocante.

"Mataría a alguén e irá mirar se descubriron o cadáver?"

"Sairía dar unha volta... Ao mellor non podía durmir?" —matinaba mentres trataba de prender no sono.

A verdade é que aquel home era singular. O outro día colleulle o pan ao panadeiro e pouco máis fixo que asomar o fociño.

A miña tía dicía que a Fernandito o malcriaran, que nunca o afixeran a traballar.

Os bisavós vivían de rendas, pero como di miña tía: "Secou a marela".

Isto vén de vello, o seu bisavó emigrou a Cuba e aínda que el dicía que se dedicara ao tabaco, as malas linguas din que fora negreiro, ou sexa, comerciante de escravos negros. O caso é que volveu casado e con fortuna. Aquí compraron moitas propiedades e fixeron unha casa de estilo colonial.

O palacete de fachada azul tiña unhas vidreiras enormes, dous balcóns, un gran soportal e unha torre para divisar o horizonte, segundo o bisavó, para conectar co outro continente.

O xardín estaba adornado con dúas palmeiras e arbustos con varias formas. Neste, nas tardes de verán, servíanlle a D. Fernando o café mentres el fumaba un habano.

O estilo de D. Fernando era peculiar, vestía de branco tanto o chaleco coma o pantalón e o sombreiro panameño non podía faltar, ademais levaba o bigote rizado ao estilo inglés.

Tamén conta miña tía que seica chamaba a atención o tendal cos manteis e sabas brancas de algodón bordadas ondeando e que nos veciños se notaba certa cobiza, pero a verdade é que grazas ás doazóns deles tiveron unha escola de estilo indiano e gran parte das estradas, pois anteriormente eran camiños cheos de lama.

Esa foi a época de esplendor pero cando quedou todo en mans do pai de Fernandito comezaron as débedas. A este ademais das apostas, gustáballe o ron, e pouco a pouco acabou coa fortuna.

De contado, Deus recolleu a dona Carmen nunha noite de verán. E como di miña tía: "Fíxolle Deus mil bens!"

O único que lle quedou a Fernandito foi a casa indiana onde vive agora.

"Silencio, está saíndo da casa!"

"Son as 3 da mañá e parece que leva algo na man"

"Perdón! Non vexo ben, agora parece que ceibou algo no medio do prado" —retransmitía eu polo baixo para darlle máis emoción.

"O latexo do meu corazón erguía as sabas. Estaba segura de que me ía pescar"

Eu estaba a dúas frontes, por un lado Fernandito e polo outro miña tía, que xa había días que estaba coa mosca detrás da orella. Agora sinto un ruído no corredor e métome rapidamente na cama. Nese intre, miña tía abre a porta. O latexo do meu corazón erguía as sabas e a suor empapábaas, estaba segura de que me ía pescar. Ela non se conformou con mirar dende a porta, achegouse silenciosamente á cama e case me pilla abrindo nun ollo.

"Bufff, polos pelos!"

Era 10 de agosto, quedaba unha noite estupenda, facía moita calor e o ceo estaba cargado de estrelas. Abrín a fiestra para refrescar un pouco o cuarto, nese intre o arrecendo a herba seca mesturado co das madreselvas encheu os meus pulmóns e transportoume ás mallas de trigo de cando eu era unha nena. Ao abrir os ollos, o ceo agasalloume cunha estrela fugaz. Cando por fin marchou, erguinme e acheguei o nariz á vidreira. Daquela non vía nada. Non había ningunha luz prendida e a porta parecía pechada.

Deseguida, vin unha silueta no medio do prado, fixo a mirada, e si, unha silueta en forma de cruz camiñaba por el.

Non quixen mirar máis e deiteime porque sentía que me inmiscuía nunha vida allea.

Cando me erguín pola mañá había tortas de millo e chocolate para almorzar.

"Caramba! Que celebramos?"

"O meu aniversario, case non me acordaba, erguinme cedo e vin como Fernandito, tapado cunha manta, se erguía do campo e xa me dei conta"

"Darte conta de que, tía?"

"Que foi a noite de San Lourenzo na que lle morreu a nai e dende aquela pasa esa noite no campo mirando o ceo"

Agora entendía todo, ao igual que o seu bisavó miraba dende a torre para conectar co outro continente, el miraba as perseidas para conectar coa nai.

Ana Isabel Núñez Canda