Opinión

A danza dos estorniños

A xente para na rúa e fica abraiada. A boca, os ollos asombrosamente abertos mirando a saba do ceo. Xa están aquí, no medio deste inverno toleirán, os estorniños. Un espectáculo no amplo escenario onde colga ben aberto o telón das nubes. Debuxan un mural con múltiples siluetas como se o ar precisara un test urxente de Rorscharch pola tolemia do cambio climático. Como se Alexander Calder colgara os seus móbiles, desta volta monocromos, nas pinzas e nos arames do vento. Miles de paxariños mouros teñen ben aprendida unha coreografía sincronizada polo medo ou pola ledicia de vivir. Coa precisión dun reloxio suízo. Velaí, colgadas no teito da cidade, estas xeometrías imposibles, urdida de círculos, espirais, cilindros, fusos, xigantescos cogomelos de chiídos e puntos mouros. Efémeras esculturas de ás e vento que ninguén consegue descifrar. Algúns falan dun exercicio de voo coordinado co son de murmurios.

Velaí, o espectáculo gratuíto, á tardiña, dos estorniños co papo cheo de insectos, sementes e rechouchíos mentres se acomodan para durmir na pensión dos parques, coa calefacción gratuíta da cidade. "Manda carallo!", exclama alguén sen pedir perdón pola grosaría, porque é que manda moito carallo.

Entendidos na cousa ornitolóxica afirman que o baile dos estorniños non ten nada que ver coa danza: éche unha estratexia para se defender das rapiñas. Inventando no ceo formas xigantes e monstrosas. Tan ruidosas e cambiantes que asusten un pouco. Ou polo menos despisten: malo será que me toque a min, precisamente a min ser hoxe a cea dalgún cazador alado.

Mirade. Agora están a formar unha liña negra e moi compacta, ameazadora, que se vai desfacendo en pasos de baile. Ou nun ballet sincronizado polo vento. Movementos súbitos e cambios de rumbo ocorren en menos dun segundo. Din que xa hai científicos e matemáticos que desenvolven modelos de composición tridimensionais sobre a mecánica destas xigantescas bandadas. Pero esta alta matemática interesa pouco a uns paxariños duns vinte centímetros, de cor negra iridiscente salpicada de faragullas brancas e brillos verdes e púrpura. Aves miudiñas que non chegan a cen gramos pero con nome e apelido, Sturnus Vulgaris.

Se cadra temos moito que aprender deles nas nosas aglomeracións humanas, concertos e manifestacións moito máis caóticas, ruidosas, ás veces tan incívicas e tan lonxe do sincronizado ballet, da hipnótica danza dos estorniños.

As súas bandadas gregarias controlan pragas de insectos e fertilizan as pradarías. Cun prezo asumible a pagar: danos en zonas agrícolas e molestias nas zonas habitadas, onde quen sabe se os intrusos non somos os humanos... que hoxe, xustamente hoxe á tardiña ficamos abraiados mirando o ceo, coa boca e ollos de pampo, diante da danza dos estorniños.

Comentarios