NA ESPAÑA Baldeira deberan estar declarados especie protexida. Esa parte do país chea de velliños que se van baldeirando. De nenos que xamais serán soñados. De pequenas que nunca chegarán. Velaí a vinganza da demografía: a pirámide ao revés. Un trompo cunha base infantil cativa, un teito enorme coa terceira, cuarta idade.
Hai cidades con máis cans que nenos. A presenza de mascotas é boa, a falta de cativos é preocupante. Alertan os xornais da demografía minguante e mascotas crecentes. Advirten expertos que humanizar o traballo cun salario mínimo decente é gravísimo para unha economía onde os euros desaugan sempre cara aos mesmos petos. Velaquí o país onde coa crise medra o número de millonarios e a equidade recúa diante da desigualdade.
Aconsellaba Berlanga sentar un pobre na benintencionada mesa de nadal. Quen aconsellará á rapazada, dona da precariedade, casas que non poden pagar, fillos que non se poden permitir, soldos que non pagarán pensións? Daquela, que paguen os robots: traballan 24 horas día, non teñen festivos nin vacacións, non enferman nin piden baixas por maternidade.
Nenas, nenos. A forza de non velos, semellan especie exótica nas paisaxes urbanas. Hai cidades que solicitan nos parques horarios sen nenos para que as mascotas corran sen perigo e sen facer perigar a ninguén. E resulta que nesta época de diversións, rúas, televisións e políticos vociferantes molestan os choros dos bebés.
Hai comunidades de veciños que non admiten parellas novas con pequenos: paraísos de silencio onde xente moi maior poida discutir de cousas vellas en casas antigas. Hai restaurantes que prohíben a entrada de nenos. Deberan prohibir a nais e pais maleducados que non se inmutan cando as criaturas molestan e berrean sen freo. Eses adultos deberan estar vedados en locais públicos, iglesias, restaurantes, museos, concertos, teatros. Ou habilitar garderías para nais maleducadas e pais despistados.
Os choros dun bebé poden molestar pola noite. Pero a falta de ruído infantil é síntoma dunha sociedade que morre. De que se prohibimos aos nenos estamos definitivamente mortos.
Postos a prohibir, porque non facelo con inmigrantes, ou mendigos, ou negros, ou gays, ou obesos, ou xente en cadeira de rodas, ou...? A sociedade éche unha asombrosa urdida de xente e de historia, de cores de pel, falas, deuses e diferencias. Volverán tempos sucios de apartheid? Colexios para ricos, escolas públicas para inmigrantes. Urbanizacións exclusivas e barrios invivibles. Sanidade pública minguante e negocio privado crecente. Residencias cheas de anciáns e parques infantís onde se abanea o vento. Periferias con economía e demografía que reivindican dereitos e Laponias onde non queda quen reclame. Españas Baldeiras onde as nenas, os nenos están prohibidos.