EN BARCELONA, por Sant Jordi, teñen o fermoso ritual de agasallar con libros e rosas aos máis próximos e queridos. Amor e cultura no ar. Arrecendo das flores e aroma inexgotable dos libros. Conmemóranse figuras xigantes como Cervantes e Shakespeare, tamén Josep Pla ou Garcilaso de la Vega. Iso foi o 23 de abril, Festa do Libro.
Aquí acabamos de vivir o 17 de maio, o Día das Letras Galegas. Libros e máis libros. O agasallo máis valioso, eterno, con tantas arestas luminosas como un diamante.
Madrid celebra estes días a Feira do Libro. 363 casetas para 206 editoriais e 113 librarías: non collen máis. Un xigantesco negocio para alimentar a esperanza. Aquela, aquel que le está salvado. Da mala besta do ruído. Da besta parda de fanatismos que colonizan o pensamento e acaban envelenando as tripas e o cableado do cerebro. A lectura é todo un máster á insubmisión.
Os libros que nos salvan. Todos. Os de versos, prosa, bestsellers de hipermercado, cómics, os clásicos de sempre. As benditas novelas, o ensaio, a filosofía. Libros contra a ignorancia e o matonismo do ruido. Contra os longos días baldeiros. Contra a desmemoria e a soidade. Contra os silencios do medo. Contra as sombras da noite e a noite desnuda de recordos. Libros que nos salvan.
Na festa de Sant Jordi, nomes como os de Martí Gironell, María Dueñas o Fernando Aramburu. Nas Letras Galegas, este ano M.ª Victoria Moreno, tan descoñecida, a estremeña que nos arrubia, que elexiu a patria da lingua, que invita a ler en galego. Tantas, tantos autores. O último nas mans, unha xoia de Manuel Rivas Contra todo isto. Un manifesto rebelde. Páxinas que queiman, unha labazada en cada artigo. A este tipo habería que lle dedicar dous días das letras galegas, un agora, vivo.
En Sant Jordi, en Madrid, aquí en Galicia venderanse, vendéronse en poucos días centos de miles de libros e outras tantas razóns para seguir lendo. Cada libro, unha pequena e poderosa semente de esperanza para colorear as mil primaveras de Cunqueiro.
Esa loita, esa ledicia, esa heterodoxia agroma cada día nas bibliotecas públicas, escenarios de rebeldía. Espazos para a lectura de libros. Ou xornais: efémeros libros da historia que nos importa, que estamos a vivir e protagonizar. Libros en préstamo, tesouriños que aumentan o valor pasando de man en man. Libros que invitan a viaxar.
E coma sempre, a sementeira máis segura faise nas escolas. Onde os vermes das letras rompen os casulos da gramática e emerxen fermosas bolboretas escribindo versos, palabras no ar. Porque os libros enfrontan dúas fecundas soidades, a do autor e a do lector. Obrigan a traballar ao órgano máis lacazán do corpo: o cerebro humano. E nos agasallan cun billete para unha viaxe interminable cara ao País dos Libros que nos salvan.
