Opinión

Detrás dunha nube negra

FOI IMPRESIONANTE e sorprendente a actitude daquel home que limpaba a muralla de Lugo. Daba xenio velo, ía coa vasoira e o recolledor correndo detrás das follas, limpando o que outros ensuciaban, correndo apuradamente para chegar e baleirar a recolecta na esterqueira da esquina, alí onde as miñocas medran e crean vida de forma natural. Indiscutiblemente era destro aquel eficiente traballador que levaba na man dereita a vasoira e na esquerda, como se fose un aderezo, o recolledor de aluminio lixeiro. Nalgúns momentos, cando procedía alixeirar o paso, agarraba os dous aperos coa mesma man e coa outra braceaba con moita insistencia, como se fose un auténtico equilibrista que quería que o visen nas alturas, alá arriba, no cimo da muralla, onde aqueloutro da limpeza, Manoliño, quería ser vitalicio.

Daba gusto ver como arrastraba a vasoira polo lombo das paredes milenarias, como fuxía da parte sombría e se arrimaba, tamén velozmente, ao sollío

Subiu ao adarve por unha das dúas ramplas de acceso (os outros puntos de subida son seis escaleiras e un ascensor) e, cunha velocidade semellante á dos paseantes de paso longo, foi limpando sen parar ata que, en vinte minutos, chegou ao lugar por onde subira e alí parou, mirou o reloxo, alentou sen dificultade e baixou. Ía aquel home ataviado cun traxe apropiado e adaptado ás esixencias dos mandos modernos e con sentido práctico da defensa necesaria do medio ambiente. Un traxe verde impoluto e fluorescente, con gorra de prato agraciada para un varredor ou para un piloto.

Os camiñantes, que subiran á muralla para coidar da saúde e retraer o colesterol, non lle seguían o paso, era unha verdadeira máquina andando. No rabo da vasoira levaba ben á vista o indicativo do GPS. Non podía parar, nin falar, nin pousar a ferramenta. Tiña obriga de cumprir coas encomendas: limpar, recoller e seguir. Un papel aquí, unha folla podre máis adiante, outro papel e outra folla voando. Os camiñantes sorprendíanse da mobilidade daquel operario novo e bo mozo.

Daba gusto ver como arrastraba a vasoira polo lombo das paredes milenarias, como fuxía da parte sombría e se arrimaba, tamén velozmente, ao sollío. Manexaba o recolledor como se fose un prezado instrumento musical e, ao pasar por xunto daquela cagada que había subindo á esquerda, o eficiente corredor limpador ía mirando para a dereita, obnubilado por un raio do sol que se escondía detrás dunha nube negra. Que tristura!

Comentarios