Opinión

Aquelas festas da Peregina

AS FESTAS da Peregrina son as mellores festas de Pontevedra e da súa área de influencia. O de área de influencia acábaseme de ocorrer e polo tanto desculpen que non concrete.

Cando cheguen a Feira Franca e o Antroido direi exactamente o mesmo delas, pero iso é porque tamén son as mellores no seu xénero e especie. Para isto de considerar que o de un é moito mellor ca o do veciño os franceses inventaron un nome, pero eu sonlles de inglés.

As festas da Peregrina, coñecidas por «peregrinas» (como as ideas dalgúns), teñen cousas marabillosas e entrañables. Por exemplo, a tortura animal e de pago na praza de touros, ou a posta de largo no Casino. Case poño posta «de longo» pero soaba coma unha marca de electrodomésticos. Antes tamén estaba a escolla da Raíña das festas, pero os augafestas do goberno local, no seu afán porque falen deles a todo trapo, cargáronse esta tradición antiquísima. Tan antiga que, así a ollo, debía vir xa da Idade Media. Isto foi no 2000 e costa explicar como podemos levar quince anos sen ter unha raíña das festas e seguir vivos.

Pasaron por aquí eventos que mudaron as nosas vidas como os concertos de El canto del loco, La Oreja de Van Goh, El sueño de Morfeo, Efecto Pasillo, Máxima FM, Bisbal... aínda que o certo é que a miña vida xa mudara musicalmente de mozo tamén por mor das peregrinas. Foi cando vin e sobre todo escoitei en Montero Ríos como un grupo de verbena esnaquizaba sen compaixón «Give a little bit» de Supertramp, tarefa na que sobresaía o vocalista. Menudo panorama, pensei ao principio. Pouco sabía que así, Panorama, se chamaría a futura orquestra raíña dos galegos e galegas. O non plus ultra das orquestras de pachanga que chegou a acadar un caché para Facenda coma o do ex-ministro Rodrigo e Rato.

Lembro, e isto é un inciso, que nos xardíns da Deputación depositei unha noite o excedente dun viño de pasa que me fixo mal, e que non volvín a catar na miña vida. Non me refiro só a ese viño, senón ao viño de pasa en xeral. Ou sexa, que decidín pasar do viño de pasa.

Tamén lembro á gran Finoca metida dentro un labirinto de cristal chantado diante na avenida da Raíña Vitoria, falábase que contratada polo dono da atracción para captar público. E poño captar porque poñer «atraer» sería moi forte.

Dende aquí fago un chamamento a Sartier para que lle dedique un artigo a Finoca, que ben o merece. Un artigo para ela sola, elexíaco e nostálxico, dos que tan ben fai o compañeiro.

Outra das cousas das peregrinas que lembro da nenez son os postos do tiro Madrid. Escopetíns para tirar con tapóns de cortiza a unha morea de botelliñas pequechas de bebidas alcohólicas ás que apuntabamos con devoción etílica pero que despois levabamos para casa enteiras, para facer colección.

De seguro que moitos de vostedes lembrarán a megafonía anunciando ao «Monstruo de Guatemala» ou «Guatemala’s monster» (así mesmo dicían) ao que nunca conseguín que me levaran ver. E os coches eléctricos e os «caballitos».

E a música. Aquilo si que era música. Por aquí viñan tocar Mike Oldfield, Camel, Triana, Serrat, Miguel Ríos e o Rock&Ríos, Silvio Rodríguez, Moustaki..., comparen co de agora e miren de onde caeu a cousa. As entradas estaban ao alcance de todos os petos e eramos felices e comiamos de todo.

Daquela, por suposto, as nosas eran a mellores festa non só da bisbarra, senón do mundo enteiro.

Comentarios