Opinión

Apuntamentos sobre o horror

COMO TANTAS veces, púxenme a coller o sono convencida de que o mundo no que entraba había ser ben mellor que aquel ao que pechaba os ollos. Acababa de ter noticia do acontecido en Niza. Vira novas imprecisas que presaxiaban no entanto dimensións moito maiores da catástrofe. Sobre elas pesaba aínda o manto da desconfianza que foron deixando dun tempo a esta parte informacións vagas -moitas veces inexistentes- sobre os conflitividade social en Francia. Deixei pasar o sono sen ver aínda apenas imaxes dese álbum que a cada pouco se desprega nos medios de comunicación e que non deixa espazo a outros álbums, tamén do horror. Doutros horrores que talvez un día, retiradas as vendaxes coas que cubrimos os ollos, habería que observar no seu conxunto para entender este mundo que a cada pouco se revela hostil.

Como acostuma acontecer cando as vítimas se contabilizan, a noite fixo medrar, con puntualidade macabra, o seu número. Souben xa de mañá, por unha notificación dunha rede social, que unha amiga que estaba ese día na cidade como guía turística se atopaba a salvo. Como tamén acostuma acontecer naqueles lugares que teñen nome, non resulta difícil pensar que unha podería atoparse alí, por azar, asistindo con curiosidade á celebración do 14 de xullo, gozando da noite e volvendo de ver os fogos artificiais, igual que podería estar moitas outras rúas sementadas de cadáveres e cascallo. Mesmo, por unha casualidade fatal, en países onde o horror non se describe porque quedan lonxe: xeográfica, política e moralmente.

Fotografada a masacre e recuperada -que gran eufemismo! - a normalidade, chegarán as condenas e as primeiras análises. Tamén as editoriais solidarias, as adhesións e, xa sabemos, as reportaxes morbosas que nunca faltan en ocasións así. Chegarán tamén o odio e a xenofobia, ignorante, replicada e multiplicada. Chegará o troco das liberdades por unha suposta seguridade. E chegarán as promesas de represalias, que unha vez máis baterán na poboación inocente que camiña tamén pola rúa, que vai ao mercado, que fai a súa vida ou que goza dunha xornada festiva, como gozaban as vítimas do atentado de Niza. E a vida segue, para os que quedan, nunha espiral que semella estreitarse a cada paso. É o mapa de Europa e do mundo, máis preocupado polas finanzas, polas fronteiras e polos eventos deportivos que por comprender -velaí a clave- a raíz profunda dos problemas que están a azoutar con virulencia. Alégrome de que a miña amiga trotamundos e seu grupo estean ben e choro sen moita esperanza os mortos dunha Europa, dunha civilización, dun mundo ante o que moitas veces unha querería pechar os ollos.

Comentarios