TROUXEN dunha viaxe un atadiño de flores do campo. Eran flores miúdas e garbosas, da cor do coral, roubadas a unha vexetación que tapizaba o que un día foi lava. Logo de varias horas conducindo, e rodeada por unha paisaxe tan grandiosa como inhabitada, arrinquei un manado de plantas para facer un ramo e levalo canda min, non como adorno efémero senón como memoria vexetal dunha terra que me fascinara. O meu contrabando, agochado na mochila sen moita preocupación, non levantou sospeitas nos controis aeroportuarios. Á volta o ramo comezara xa a secar a deitar algunhas das súas sementes. Heinas gardar con esmero para botalas no tempo do desxeo e tentar que medren en terras máis cálidas, a milleiros de quilómetros. Furtado e, talvez strictu sensu, non legal, antóllaseme o máis fermoso dos souvenirs da miña viaxe. A presa de vexetación fixo o camiño inverso ao da terra que moitos emigrantes agacharon nos seus baúis para poñela despois nun lugar privilexiado da casa e atallar, na distancia, a morriña.
A querenza polas vexetación silvestre vénme de nena. Sempre me gustou recoller flores e facerlles un oco no fogar que habitaba. As margaridas e as campaíñas estiveron desde ben cedo nas casiñas de xogar, no cuarto, nos agasallos e na cámara fotográfica. Nada que non compartisen, por outra banda, as nenas para as que a natureza foi un parque temático. –Es bióloga, ou botánica?, lembro que me preguntou unha vez unha señora cando estaba a facer unha macro dunha flor que para min era insólita. —Como te fixas tanto nas flores... —Para nada, contesteille con certa lástima, non polo feito de non selo senón pola súa asociación. En calquera caso, a atracción que sinto polas flores do campo correspóndese coa indiferenza que me poden chegar a causar os abigarrados ramos das florarías, co seu arrecendo penetrante e con evocacións as máis das veces fúnebres.
Podería dicir que toda humilde beleza me namora, collendo emprestado o célebre verso de Antonio Noriega Varela, se non estivese a faltar en certo modo á verdade. A miña reserva non vén dada pola discrepancia coa idea sublime formulada polo poeta de Mondoñedo senón por non acabar de ver humildade na beleza das flores ventureiras. Na súa aclimatación ao medio, na súa resistencia e tesón, na súa delicadeza e elegancia, vexo antes orgullo que humildade. A mesma fachenda que vin nas especies que cubrían temporeiras a tundra, ou a que vexo na finura das prímulas primeiras, na intensidade dos pampillos, na arquitectura dos estalotes ou no enigma das carqueixas. A mesma dignidade que vexo na derrota dos campos de millo no outono ou na viña logo da vendima. Cualificativos —á fin de contas, humanos—, como a Noriega Varela, toda esa beleza tamén me namora.
