Opinión

A esta hora exactamente

ARMANDO TEJADA Gómez (Mendoza, 1929 - Buenos Aires, 1992), foi un escritor, letrista e locutor que, tendo quedado orfo aos catro anos, penúltimo entre vinte e catro irmáns, tivo que gañar a vida desde os seis como ‘canillita’, nome co que se coñecían os pequenos vendedores de xornais por aquelas terras. A letra da canción ‘A esta hora exactamente’, composta por el con fragmentos dun seu poema homónimo, narra a dor e o desamparo propios e mais dos seus compañeiros de desventura, outros ‘canillitas’ familiarizados coa fame e a marxinalidade. Chegounos na voz de Mercedes Sosa coma un golpe na conciencia : "A esta hora exactamente hay un niño en la calle".

Permítanme glosar aquel poema para dicir que a esta hora exactamente hai un neno na guerra. Hai milleiros de nenos que morren na guerra. Xúntanse os poderosos, os que teñen fillos ou netos ben resgardados e mellor mantidos, e asinan decretos de morte coma quen asina documentos comerciais de grande proveito. Á fin diso se trata, dun negocio onde a hipocrisía cohabita coa maior das crueldades.


Hai milleiros de nenos que morren na guerra. Xúntanse os poderosos, os que teñen fillos ou netos ben resgardados e mellor mantidos, e asinan decretos de morte


Pensabamos que nada peor nos quedaba por ver despois da fotografía do pequeno Aylan, aquel bonequiño varado na area dunha praia turca despois de beber o mar por fuxir do terror, cando a ollada perdida e o rostro ferido de Omran, outro neno sirio rescatado de entre os cascallos na cidade de Alepo, nos fixo medrar o desasosego.

Porén, non son máis que dúas mostras do masacre que se está a cometer con seres inocentes, uns nados antes da guerra e outros que nunca coñeceron a paz, feitos da mesma delicada materia que os nenos de aquí. Se nos parte a alma imaxinar os nosos nunha situación semellante, por que permanecemos a miúdo insensíbeis a tanta dor?

Sábese que algúns que conseguiron fuxir ao Líbano son explotados por mafias que os someten a traballos duros, impropios para nenos, cando non a cousas máis degradantes. Aparecen, coma sempre, as aves preeiras a tirar proveito da desgraza allea.

Quedará quen o conte? O poeta arxentino preguntábase cantos, coma el, sobreviviran: "Y ahora necesito saber cuáles sonríen, mi canción necesita saber si se han salvado, porque si no es inútil mi juventud de música". Faraos sensíbeis e solidarios tanto sufrimento, como o autor amentado, disposto a comprometer a vida até o último náufrago ou volveranlle ao mundo o veleno que reciben?

Miro para a infancia que me rodea, familiares e amigos, tan protexidos e aloumiñados, e sángranme na memoria, malpocadiños, aqueles outros. Verdadeiramente, non sei para que queren chegar a Marte se aínda non conseguimos chegar a ese pequeno universo dos sentimentos que nos fan humanos.

Comentarios